Κεφάλαιο 4ο: You Are The One.

Σημείωμα συγγραφέα: Λίγο καθυστερημένο αλλά δε με νοιάζει είναι μεγάλο αν ακούσω παράπονα θα σας κυνηγήσω με έναν αστερία.Ελπίζω να σας αρέσει! Αν μπορείτε αφήστε μου reviews με ιδέες και γνώμες! Ευχαριστώ και πάλι που το διαβάζετε! Καλή ανάγνωση!  ΧΟΧΟ 

you are the one

Η νύχτα πέρασε και για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα αν τον είχα ονειρευτεί μέχρι ο Daniel  να μου επιβεβαιώσει την επίσκεψη του. Του είπα πως ο κύριος είναι ο αδερφός του θείου Shannon και έψαχνε τον Shannon για να του δώσει κάτι πολύ σημαντικό. Δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια του μικρού.. Έτσι κι αλλιώς δε θα καταλάβαινε.

 Τι στο καλό μπορεί να ήθελε τόσο αργά το βράδυ;

Οι σκέψεις γύριζαν αδιάκοπα στο μυαλό μου, σενάρια που φανταζόμουν και όλα κατέληγαν με εμένα και εκείνον ξανά μαζί. Λάθος, λάθος, λάθος.

Δεν  θα έπρεπε να σκέφτομαι κατά αυτόν τον τρόπο. Όχι για εκείνον. Το να τον ξεπεράσω –όχι πως το έκανα- ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει μέχρι στιγμής. Βασικά, ο ποιο σωστός όρος είναι, να μάθω να ζω χωρίς την παρουσία του. Ακόμα μου είναι δύσκολο και πολλές φορές η σκέψη να γύρναγα πίσω ήταν αρκετά δελεαστική. Αλλά, ήξερα πως δεν ήμουν και ο πιο ευπρόσδεκτος άνθρωπος στο Los Angeles.

Το τηλέφωνο χτύπησε.

«Παρακαλώ;» είχα αγχωθεί τόσο που δεν κοίταξα ούτε τον αριθμό.

«Ellie; Ο Shannon είμαι.» η μπάσα φωνή του με ηρέμησε κατά κάποιο τρόπο.

«Έλα, πως είσαι;»

«Καλά.. Εσύ;» μπορούσα να ακούσω τον τόνο αμφιβολίας του. Τι μπορεί να γνώριζε;

«Καλά, είμαι. Εδώ ήρεμα. Μιας και πήρες θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι…»

«Πες μου.»

«Θα μπορούσες να κρατήσεις τον Daniel για λίγες ώρες; Έχω λίγη δουλειά στον υπολογιστή και ο μικρός δε λέει να με αφήσει σε ησυχία!» είπα ψέματα όσο καλύτερα μπορούσα..

«Εμμ.. Ναι, γιατί όχι; Τι ώρα θέλεις να περάσω να τον πάρω;»

«Σε μία ώρα είναι καλά; Για να τον ετοιμάσω.. Και μετά θα περάσω να τον πάρω από το σπίτι σου.»  Θεέ μου, έχει καταλάβει τα πάντα.!

«Οκ. Σε μία ώρα θα είμαι εκεί. Θα τα πούμε από κοντά! Ετοίμασε καφέ.»

«Εντάξει, ευχαριστώ πολύ Shanimal!» η φωνή μου σχεδόν έτρεμε.

Τα δάχτυλα μου έτρεμαν. Πέταξα το κινητό μου σε μία γωνία του καναπέ και κάλυψα με τα δάχτυλα μου το πρόσωπο μου. Πρέπει να συναντηθώ σήμερα με τον Jared. Να το τελειώσω μία και καλή. 

Όσο συνεχίζεται όλο αυτό, βασανίζομαι.

Κοίταξα το ρολόι, πήρα μία βαθιά ανάσα και σηκώθηκα για να ετοιμάσω τα πράγματα του Daniel.

Όλα ήταν έτοιμα. Η τσάντα με τα αναγκαία ήταν φτιαγμένη και το χαμηλό βουητό της μηχανής του καφέ φανέρωνε την προετοιμασία της παραγγελίας του Shannon. Σε μισή ώρα εκείνος θα ήταν εδώ και το μόνο που μου έλειπε ήταν να ρωτήσω τον Jared για τον ελεύθερο του χρόνο αυτό το απόγευμα. Ακόμα δεν ήμουν σίγουρη για αυτό, αλλά παρόλα αυτά, έπρεπε να ξεμπερδεύω. Ένα ελαφρύ χασμουρητό ξέφυγε από τα χείλη μου και τα δάχτυλα μου έψαξαν για το κινητό μου στην γωνία του καναπέ.

Σήμερα, σε δύο ώρες, κάνεις κάτι; - Ellie.

Και αποστολή.

Η ειδοποίηση ήρθε πιο γρήγορα από ότι την περίμενα.

Έχω λίγη δουλειά. Έχεις κάτι καλύτερο να προτείνεις; -J

Έμεινα για λίγο ακίνητη προσπαθώντας να σκεφτώ τις επόμενες λέξεις μου. Αυτό το μήνυμα μου 

έφερε τόσες αναμνήσεις από τον καιρό που ήμουν με τον Jared. Τον δικό μου Jared…

Θα ήθελες να έρθεις να κάνουμε αυτή την συζήτηση που λέγαμε; Θα είμαι μόνη σπίτι μου. Επιτέλους  –Ellie

Γιατί κάνω σαν δεκαπεντάχρονο;

Χαίρομαι που το αποφάσισες επιτέλους.

Τα λέμε σε μία ώρα, Ellie –J

Αναστέναξα απελπισμένα. Δεν ξέρω τι να κάνω! Είμαι σαν ένα έφηβο κοριτσάκι που ακόμα ασχολείται με τους έρωτες της. Όχι, είσαι μία υπεύθυνη ενήλικας, και πρέπει να συνεχίσεις την ζωή σου χωρίς να εξαρτιέσαι από έναν άντρα. Δεν καθορίζει την ευτυχία σου ένας άντρας, είπα στον εαυτό μου. Μα αυτός είναι ο Ja- σταμάτα εσύ! Είναι φυσιολογικό να μιλάς με τον εαυτό σου; Νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Τουλάχιστον δεν γίνετε δημόσια!

Έχω πανικοβληθεί! Κράτησα το κινητό μου δεν ήξερα τι να κάνω!

Το κουδούνι χτύπησε και μία πνιχτή κραυγή ξέφυγε από τα χείλη μου. Προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου και πήγα προς την πόρτα. Κοίταξα από το ματάκι. Ο Shannon!

Άνοιξα χωρίς δεύτερη σκέψη.

«Έκανα ένα τεράστιο λάθος!» ξεστόμισα. Τα χέρια μου έκρυψαν τα χείλη μου για να μην μαρτυρήσουν παρά πάνω πληροφορίες που μπορεί να με έβαζαν σε δύσκολη θέση αργότερα. Πήγα προς την κουζίνα να του φέρω τον καφέ.

Μόλις γύρισα, εκείνος καθόταν στο σαλόνι. Τον κοίταξα απελπισμένα αναζητώντας κάτι που θα με βοηθούσε.

«Ellie, τι έχεις πάθει; Φέρεσαι πολύ περίεργα τελευταία.. Μήπως υπάρχει κάτι που.. θα ήθελες να μου πεις;» Τα μάτια του ήταν ανήσυχα, αλλά παράλληλα δεν ήθελε να παραβιάσει το προσωπικό μου χώρο. Πήρα μία βαθιά ανάσα.

«Θα έρθει από εδώ ο Jared. Μου έστειλε μήνυμα να πάω σπίτι του, αλλά δεν το θεώρησα σωστή ιδέα! Μετά όμως που φύγατε ήρθε, το βράδυ που κοιμόμουν και ήθελε να μιλήσουμε και εγώ ήθελα να τον δω, αποφάσισα να του πω να έρθει από εδώ να μιλήσουμε αλλά δεν είμαι σίγουρη και πιστεύω πως είναι από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου γιατί θα καταλήξουμε πάλι τσακωμένοι γιατί εγώ είμαι δειλή και φοβάμαι! Ορίστε το είπα, φοβάμαι! Δεν μπορώ να το κάνω αυτό Shannon! Έχει περάσει ένας χρόνος και παραπάνω από την τελευταία φορά.. Δε ξέρω τι να κάνω!» δάκρυα κάλυψαν τα μάτια μου εμποδίζοντας την όραση μου. Ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται τριγύρω μου.

«Όλα θα πάνε καλά, μικρή… Έλα ηρέμισε…» η φωνή του ήταν παρηγορητική.

«Βλέπεις γιατί δεν ήθελα να έρθω εδώ, Shannon; Έχω συναισθηματικά ξεσπάσματα λες και είμαι πάλι ένα έφηβο κοριτσάκι!» παραπονέθηκα.  

«Ηρέμισε, είπα!» είπε και με έσφιξε λίγο πιο πολύ.

«Καταλαβαίνω πως ήταν και δικό μου λάθος να σε φέρω πίσω… Και ζητώ συγνώμη! Αλλά…» δίστασε. Αλλά; Υπάρχει αλλά;

«Αλλά τι;» απαίτησα να μάθω.

«Συγνώμη, Εllie! Χίλια συγνώμη! Το ξέρεις πως δε θα έκανα κάτι ποτέ αν ήξερα πως θα σε πλήγωνα!» προσπάθησε να αλλάξει θέμα.

«Αλλά τι, Shannon;»  συνέχισα.

«Αλλά, είναι αδερφός μου.» μουρμούρισε.

Τραβήχτηκα απότομα από την αγκαλιά του. Ξαφνικά ένιωσα τόσο απροστάτευτη. Σκούπισα τα μάτια μου και θυμός με είχε κυριεύσει. 

«Αλλά είναι αδερφός σου; Το είχατε κανονισμένο όλο αυτό; Τόσο καιρό με κορόιδευες; Πόσα πράγματα του έχεις πει;» ήμουν έξαλλη. Οι φωνές μου μπορεί να ξεσήκωναν τον Daniel, και την πολυκατοικία, αλλά δε με ενδιέφερε σε εκείνη την φάση.

«Όπα, ηρέμισε. Τίποτα. Απλά μου ζήτησε να σε φέρω πίσω, ήθελε να σου μιλήσει και δεν είχα άλλη επιλογή. Είναι ο μικρός μου αδερφός Ellie…» προσπάθησε να με καθησυχάσει. Για κάποιο λόγο ηρέμισα. Ήθελε να με δει; Να μου μιλήσει;

«Τι να μου πει;» ρώτησα θυμωμένα με τον τόνο της φωνής μου καθαρά πιο χαμηλό.

«Αυτό δε το γνωρίζω.» είπε, «Αλλά για να  είμαι ειλικρινής, όταν έφυγες έτσι… Μας επηρέασες όλους. Κυρίως εκείνον. Δεν έβγαινε από το σπίτι για μερικές μέρες, και το μόνο που έκανε ήταν να δουλεύει. Μόλις τελείωσε η περιοδεία έφυγε για λίγο χρονικό διάστημα, πήγε στην άλλη άκρη του κόσμου. Τον ακολούθησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αποφάσισα πως το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να τον αφήσω και θα έβρισκε τον δρόμο του. Αλλά μετά από λίγο μου ζήτησε να σε δει. Ήξερα πως δεν ήταν και στην καλύτερη φάση της ζωής του, δεν είχα άλλη επιλογή. Ο μόνος τρόπος που τον έβλεπες ζωντανό ήταν η δουλειά του. Έδωσε σώμα και ψυχή σε αυτή όπως παλιά…

»Μπορώ να πω, πως από την μία χαιρόμουν γιατί όλο αυτό μου φαινόταν φυσιολογικό. Ο Jared να δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ. Το πρωί να ξυπνάει πρώτος και να βάζει τον καφέ να ετοιμαστεί γιατί θα έρθει κάποιος να κάνει κάτι. Ένα τραγούδι, ένα βίντεο, μία εικόνα… Όμως κάτι έλειπε… Μπορούσα να το νιώσω. Κάτι δεν ήταν το ίδιο.

»Πραγματικά  σου ζητάω συγνώμη Ellie που σε έβαλα εξ’αρχής σε αυτή την διαδικασία και δεν σε προετοίμασα καθόλου αλλά και πάλι. Είναι ο αδερφός μου και ήθελε να σε δει.»

Πρώτη φορά ίσως σε όλη μου την ζωή, άκουσα τον Shannon να μιλάει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και ειδικά για ένα τέτοιο θέμα. Για εμένα ο Shannon  Leto είναι ο καλύτερος μου φίλος. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, σχεδόν πάντα, ήταν ο μόνος που με στήριζε χωρίς να ζητάει ποτέ κάποιο ουσιαστικό αντάλλαγμα. Απλά το έκανε. Πάντα ήταν δίπλα μου. Έχει δίκιο, είναι ο μικρός του αδερφός. Εγώ είμαι μία ξένη στην ουσία. ο Jared είναι η οικογένεια του, είναι ο συνεργάτης του και ο μεγαλύτερος του υποστηριχτής και τον αγαπάει όσο τίποτα άλλο. Έπρεπε να το είχα σκεφτεί νωρίτερα. Για τον Shannon, αφού δε θέλεις να παραδεχτείς πως το κάνεις επειδή είσαι απελπισμένη να τον δεις. Πες πως θα το κάνεις για τον Shannon.

Τα δάκρυα έτρεχαν πλέον αδιάκοπα από τα μάτια μου. Δε μπορούσα να σταματήσω. Τι έχω κάνει; Για πρώτη φορά μετά από ένα χρόνο μετάνιωσα για αυτό που έκανα.

«Συγνώμη.» είπα μέσα στου λυγμούς μου, «Δεν ήθελα να πληγώσω κανέναν, αλήθεια συγνώμη! Νόμιζα πως έκανα το σωστό…» με αγκάλιασε πάλι σφιχτά.

«Ει! Αυτά δεν χρειάζεται να τα πεις σε εμένα…» είπε τόσο σιγά που με δυσκολία άκουσα. Απομακρύνθηκα και το χέρι του τύλιξε το μπράτσο και με ανάγκασε να γυρίσω το σώμα μου. Με έστρεψε προς την πόρτα. Εκεί, ένας ψηλός άντρας με μακριά μαλλιά και καπέλο στεκόταν. Κοίταζε προς το πάτωμα και το καπέλο έκρυβε τα μάτια του.

«Jared!» αναφώνησα όσο πιο ενθουσιασμένα μπορούσα. Λες και έβλεπα έναν παλιόφιλο στο δρόμο. Η φωνή μου ήταν έτοιμη να σπάσει. Σκούπισα τα δάκρυα μου.

«Η-Ήρθες νωρίτερα;» ρώτησα και τον κοίταξα απορημένα «Ήρθε νωρίτερα;» έριξα ένα παραξενεμένο βλέμμα στον Shannon o οποίος ήταν έτοιμος να γελάσει.

«Ει, Ει!» ακούστηκε ο Jared προσπαθώντας να μας τραβήξει την προσοχή.

«Προς ενημέρωση σου. Δεν αργώ τόσο πολύ! Και ακόμα δεν είχα πολύ δουλειά.» με κοίταξε εκνευρισμένα. Σταμάτησα για μερικά δευτερόλεπτα και τον κοίταξα η έκφραση του ήταν τόσο αστεία. 

Ήταν ενοχλημένη αλλά ταυτόχρονα όχι. Γέλασα σιγά. Ίσως το άγχος, ίσως όλα αυτά τα 

συναισθήματα… να με είχαν τρελάνει.

«Πάω να φέρω τον Dani.» είπα στον Shannon.  «Θα ήθελες κάτι να πιεις; Θα φτιάξω τσάι για εμένα ίσως , να ήθελες και εσύ, δε ξέρω…» είπα αμήχανα προς τον Jared.

«Αν σου είναι εύκολο…» χαμογέλασα απλά και του έγνεψα. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο. Ο Daniel καθόταν κάτω στο πάτωμα και ζωγράφιζε σε ένα μπλογκ, ακανόνιστες μουτζούρες και γραμμές.

«Daniel, ήρθε ο Shannon.» του είπα και χαμογέλασα γλυκά. Με κοίταξε χαρούμενα. 

«Γιατί είσαι στενοχωλημένη νονά;» ρώτησε και τα μάτια του ήταν γεμάτα απορία.

«Η νονά δεν είναι στενοχωρημένη αγάπη μου» του απάντησα γρήγορα και τον σήκωσα στην αγκαλιά μου. Πήρα τα πράγματα του και του έδωσα το αρκουδάκι του, πριν μέσα στο καθιστικό που ήταν ο Jared και ο Shannon.

« Daniel, να σου γνωρίσω τον αδερφό του θείου Shannon. Αυτός είναι ο Jared…»

« Γεια σου, Daniel.» είπε ο Jared και του έδωσε το δάχτυλο του, εκείνος το έσφιξε ελαφρά.

«Γεια σουυ.» είπε ο Daniel και τον χαιρέτησε με ένα χαμόγελο.  «Ellie, έλεγε στη μαμά μου πως αγαπάει τον Zared. Και μετά νονά κλαίει. Εσύ είσαι o Zared; » Τα μάτια μου άνοιξαν ορθάνοιχτα. Πως γίνετε ο μικρός να θυμάται αυτό συγκεκριμένα από όλες τις συζητήσεις που είχα με την μάνα του; Γέλασα αμήχανα.

«Εμ, αυτό ήταν αρκετά παλιά. Απορώ πως το θυμάται» είπα και γέλασα.

«Την απάντηση την ξέρει η νονά σου Daniel. Όχι εγώ.» απάντησε και με κοίταξε. Ένιωθα το βλέμμα του να καίει το δέρμα μου.

«Να πάρει η οργή» μουρμούρισε ο Shannon.

«Τι έγινε πάλι;» τον είδα να βγάζει το κινητό του από την τσέπη του.

«Κέρδισες.» είπε λακωνικά.  «Εκατό δολάρια σοβαρά; Όχι Tomo. Το ξεχνάς αυτό» είπε θυμωμένα. 

«Τι θέλει να πει πως μου τα έλεγες εσύ; Δε καταλαβαίνω… Το ήξερες;;; Πώς στο καλό- Η Vicky! Ει, αυτό είναι κλεψιά ξέρεις. Άκυρο λοιπόν, θα τα πούμε από κοντά.» και με αυτό έκλεισε το τηλέφωνο.

«Τι στο διάολο ήταν αυτό;» ρώτησα.

«Θα σου εξηγήσω μετά. Έλα Daniel!» απάντησε και πήρε τον Daniel και την τσάντα από τα χέρια μου. Μόλις εξαφανίστηκε από την πόρτα η αμηχανία με κάλυψε. Δεν ήξερα τι να κάνω.

«Πάω να φτιάξω αυτό το τσάι.» είπα και χαμογέλασα, «Θα ήθελες να έρθεις… Να μου κάνεις λίγη παρέα ή κάτι τέτοιο;» τον ρώτησα. Απέφευγα τον κοιτάξω στα μάτια. Μου ήταν τόσο δύσκολο.

Προχώρησα αμήχανα προς την κουζίνα.

Άρχισα να ετοιμάζω το τσάι. Η πλάτη μου ήταν γυρισμένη προς εκείνον.

«Λοιπόν… Πως είσαι;» τον άκουσα να λέει.

«Ήρεμα. Μένω με μία φίλη μου. Το παιδί είναι δικό της. Εμμ, η δουλειά που έχω τώρα είναι καλή, αλλά δε συγκρίνετε με αυτή που είχα εδώ.. Τα χρήματα καλά.» του απάντησα. Καθόταν στη καρέκλα δίπλα από το τραπέζι εκεί που καθόταν πάντα όταν τρώγαμε πρωινό στο σπίτι μου. Χαμογέλασα. Τόσο μακρινές αναμνήσεις. Πήγα και κάθισα ακριβώς δίπλα του, όπως παλιά…

«Δεν εννοώ αυτό.»

«Τι θέλεις να μάθεις;» χαμογέλασα γλυκά. Ένιωθα τόσο καλά να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί του. Ένιωθα πάλι ασφάλεια.

«Όσα έχω χάσει;» χαμογέλασε και εκείνος. Τα χείλη του ήταν έμοιαζαν τόσο απαλά… Συγκεντρώσου!

«Για να σκεφτώ… Είσαι σίγουρος πως μπορείς να τα αντέξεις όλα;» χαμογέλασα απολογητικά. Η έκφραση του άλλαξε. Έγινε πιο σκληρή. Πιο πληγωμένη.

«Νομίζω πως ναι…» το χαμόγελο του πλέον ήταν πιο πονεμένο. Τα μάτια του μαρτυρούσαν πως δεν ήθελε να ακούσει.

«Εντάξει λοιπόν. Μπόρεσα να ξεπεράσω το πρόβλημα μου με το αλκοόλ. Δεν έχω πιει καθόλου εδώ και ένα χρόνο περίπου; Δουλεύω όλη μέρα και το απόγευμα προσέχω τον Daniel. Α! Και άνοιξα μπλογκ.  Έχει πλάκα δε το περίμενα. Καταλαβαίνω τώρα πως και εσύ ανανεώνεις το δικό σου συνέχεια. Εσύ; Για πες μου τι έχω χάσει από την συναρπαστική ζωή του Jared Leto;» Γέλασα. Ήταν τόσο αληθινό καθόλου αμήχανο. Για πρώτη φορά το κοίταξα στα μάτια μετά από αρκετό καιρό. Φαινόταν ικανοποιημένος. Σκέφτηκε για λίγο πριν μιλήσει.

«Πραγματικά χαίρομαι που κατάφερες να λύσεις το πρόβλημα σου.» Θεέ μου, μοιάζει με κουτάβι. Σηκώθηκα και του γύρισα πάλι πλάτη για να ετοιμάσω το τσάι.  «Εγώ… Νομίζω ότι ο Shannon σου έδωσε μία λεπτομερή περιγραφή της ζωής μου.» όλοι μου οι μυς πάγωσαν

«Πόση ώρα ήσουν εκεί;»

«Αρκετή..»

«Μάλιστα..»

«Υπήρχε κάτι που δεν ήθελες να ακούσω; Ζητώ συγνώμη…» του έδωσα το φλιτζάνι χωρίς να μιλήσω πήρα το δικό μου και πήγα στο σαλόνι. Βολεύτηκα στον καναπέ και μετά από λίγο με ακολούθησε. Κάθισε δίπλα μου.

«Τώρα θέλεις να μου πεις γιατί έφυγες;» η ερώτηση ήταν ξαφνική. Ήπια μία γουλιά και ο λαιμός μου ζεστάθηκε.

«Γιατί φοβήθηκα.» απάντησα ειλικρινά χωρίς να τον κοιτάω.

«Τι; Εμένα; Μήπως έκανα κάτι εγώ;»

«Όχι. Δεν έχω κανένα απόλυτος παράπονο από εσένα.. Απλά. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο Jared. Όλη μου την ζωή απλά το απέφευγα. Και ξαφνικά, δέθηκα πολύ γρήγορα χωρίς να το περιμένω. Όταν θα τελείωνε όλο αυτό όμως; Θα με σκότωνε. Το τελείωσα εγώ, πριν το κάνεις εσύ. Και ίσως να ήταν λάθος. Δε ξέρω. Αλλά, έκανα αυτό που ένιωθα.» κοίταγα το τσάι μου. Οι λέξεις σχηματίστηκαν με δυσκολία, δεν έβγαζαν τόσο πολύ νόημα.

«Και γιατί σου ήταν τόσο δύσκολο να μου ζητήσεις λίγο χρόνο; Ellie, χωρίζαμε και ήμασταν ξανά μαζί σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να σε τρομάξει κάτι που δεν είναι σταθερό.» μου είπε. Υπήρχε κατανόηση στην φωνή του. «Φταίω και εγώ. Ίσως να σε πίεσα εκεί που δεν έπρεπε και στο τέλος απλά ξέσπασες.» συνέχισε.  «Αλλά θα έπρεπε να μου μιλήσεις. Να μου έλεγες κάτι.»

«Έχεις δίκιο, αλλά δεν είναι εύκολο Jared!»

«Ούτε για εμένα ήταν εύκολο το μόνο πράγμα που να βρω από εσένα ήταν ένα γράμμα και μία φωτογραφεία. Ενώ ήμασταν καλά. Έφυγες και πήρες πάρα πολλά μαζί σου. Ένιωσα πως εγώ δεν είχα λόγο σε τίποτα τελικά μέσα στην σχέση μας.»

«Ήμασταν ξανά μαζί. Δεν μπορούσα να το δεχθώ και έφυγα. Που είναι το πρόβλημα δε μπορώ να καταλάβω.» ήμουν θυμωμένη.

«Γιατί μία ανθρώπινη σχέση δεν είναι μονόπλευρη. Ήταν όλα όσα προσπαθούσα να σου προσφέρω να τα πέταξες. Έχεις πει πράγματα… έχεις κάνει πράγματα… που αν ήταν κάποια άλλη απλά θα την είχα παρατήσει από την πρώτη στιγμή.» τα μάτια του έλαμπαν από θυμό.

«Ωραία λοιπόν, γιατί δεν το έκανες;» απάντησα και σχεδόν φώναξα. Ακόμα δεν τον κοίταζα.

«Για αυτόν ακριβώς τον λόγο που εσύ δε με κοιτάς πλέον. Γιατί ήθελα να το ρισκάρω, ήθελα να είμαι μαζί σου και να είσαι ευτυχισμένη. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ήξερα πως δεν ήσουν κάποια τυχαία και άξιζε-» σταμάτησε απότομα. «Γιατί ακόμα νιώθω έτσι, δε ήθελα να μην μπορώ να σε κοιτάω. Θέλω να είμαι μαζί σου. Ακούγετε παιδιάστικο αλλά σημαίνεις πολλά για εμένα Ellie.» και τότε τα μάτια μας συναντήθηκαν. Ένιωσα να αιχμαλωτίζομαι, ανίκανη να κάνω κάτι.

«Τι εννοείς;»

«Εννοώ πως μου λείπεις. Και μισώ αυτή την κατάσταση που έχεις βάλει και τους δυο μας.» άφησα το τσάι στο τραπεζάκι. Έμεινα σιωπηλή για μερικά λεπτά.

«Ένα πράγμα έχω μάθει μέχρι στιγμής. Πως οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες δεν υπάρχουν, ειδικά στην εποχή μας. Οι σχέσεις των ανθρώπων καταστρέφονται και αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο που μιλάμε. Μπορεί σήμερα εγώ να είμαι καλά με εσένα αλλά αύριο τι με εμποδίζει να πιστέψω πως δεν θα με αφήσεις όπως σε άφησα εγώ; Δε σε εμποδίζει τίποτα να κάνεις κάτι τέτοιο. Οπότε γιατί να το διακινδυνέψω εξ’ αρχής! Πες μου!» το σώμα μου έτρεμε και προσπαθούσα απελπισμένα να διώξω τα δάκρυα που είχαν εμφανιστεί στα μάτια μου για ακόμα μία φορά. Δεν τον κοίταξα. Ο τόνος μου απαιτητικός, αναζητούσα εξηγήσεις ελπίζοντας να μπορέσει να μου απαντήσει.

Κρεμόμουν από τις επόμενες του λέξεις. Ήξερα πως υπήρχαν δύο εκδοχές. Η μία ήταν να μας ξαναδώσει ζωή, η άλλη να μας σκοτώσει. Πλέον ήταν στους δικούς του ώμους αυτό το βάρος και για κάποιο λόγο χάρηκα που το ξεφορτώθηκα.

Φόβος και ανακούφιση με είχαν κυριέψει.

Ο Jared έμεινε σιωπηλός για μερικά δευτερόλεπτα.

«Γιατί σ’ αγαπάω. Για αυτό.» ο τόνος του ήρεμος και η φωνή του γεμάτη σιγουριά. Το βλέμμα μου συνάντησε τα δικά του καταγάλανα μάτια. 

«Συγνώμη. Συγνώμη για όλα!» σχεδόν φώναξα ανίκανη να συγκρατήσω τους λυγμούς μου. Τα δάκρυα μου έκαιγαν τα μάτια μου. Μετά από τόσο καιρό με τύλιξε στην αγκαλιά του. Ένιωσα τα χέρια του σφιχτά γύρω μου. Ήμουν επιτέλους σπίτι.

Τα δάχτυλα του άγγιξαν απαλά το πιγούνι μου και σήκωσαν το βλέμμα μου ώστε να συναντήσω τους δικούς του μπλε ωκεανούς.

«Σ’ αγαπάω.» μουρμούρισα και τα μάτια μου ταξίδευαν στο πρόσωπο του ξαναζωγραφίζοντας τις αναμνήσεις μου. Τόσο όμορφος. Τα χείλη μας ενώθηκαν σε μία τελευταία υπόσχεση. Μία τελευταία προσπάθεια να ζήσουμε τις στιγμές που χάσαμε. Ήμουν πάλι ευτυχισμένη.