Κεφάλαιο 16ο: Hurt.

Hurt. 

Το τηλέφωνο μου χτύπησε μερικές φορές. Δεν ήθελα να σηκωθώ για να είμαι ειλικρινής. Τα χέρια του Jared τυλιγμένα γύρω μου. Η άνεση.. Η προστασία..
"Να πάρει ευχή.." μουρμούρισα νυσταγμένα. Το άρπαξα και το τοποθέτησα βαριεστημένα πάνω στο αυτί μου.

"Παρακαλώ;" μουρμούρισα μπερδεμένα.
"Ellie;" ακούστηκε η φωνή του Tim. Παραξενεύτηκα. Σπάνια με καλούσε.
"Εεεμ, για σου Tim! Τι κάνεις;" ο τόνος μου ήταν νυσταγμένος αλλά πραγματικά με ενδιέφερε να μάθω τι γινόταν.
"Μπορείς να έρθεις στο νοσοκομείο; Παίρνω τον Jared και δεν το σηκώνει..."
"Ναι κοιμάται.. Έγινε κάτι;" έπαθε κάτι η Venia; Τα χειρότερα σενάρια περνούσαν από το μυαλό μου.
"Τίποτα για να ανησυχήσεις. Έλα από εδώ και θα σου εξηγήσω σε παρακαλώ. Βιάσου όμως." και με αυτό έκλεισε το τηλέφωνο.

Τι μπορεί να είχε συμβεί; Το μυαλό μου θόλωσε. Έσπρωξα τον Jared για να τον ξυπνήσω. Με αγνόησε και συνέχισε να κοιμάται.
"Jared!" είπα λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε. Σηκώθηκε βαριεστημένα και με κοίταξε. Έβγαλα έναν περίεργο ήχο μόλις τον είδα. Ήταν τόσο γλυκός. Πήγα στην ντουλάπα και ντύθηκα γρήγορα. Μετά του πέταξα μία μπλούζα και ένα παντελόνι από τα ρούχα που είχε αφήσει σπίτι μου.

"Tι έγινε;" τον άκουσα να λέει νυσταγμένα. Κουτάβι, έμοιαζε με κουτάβι.
"Ο Tim με πήρε τηλέφωνο. Κάποιος είναι στο νοσοκομείο και μου είπε να πάμε από εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Για αυτό κουνήσου!" τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Μπορούσα να δω την ανησυχία στο βλέμμα του. Μακάρι να μην χρειαζόταν να μπει σε αυτή την διαδικασία..

Ύστερα από λίγα λεπτά κρατούσα ένα ζεστό καφέ καθώς έμπαινα στο νοσοκομείο της πόλης. Το βήμα μου ήταν γρήγορο. Τι μπορεί να είχε συμβεί;
Πείρα τηλέφωνο τον Tim για να μου πει σε ποιο σημείο ακριβώς βρισκόταν.
Μόλις μπήκαμε στον θάλαμο αναμονής, ο Tim ήταν όρθιος και περπάταγε πάνω κάτω. Είδα την Venia να κάθετε στην καρέκλα δεν μπορούσα να προσδιορίσω την έκφραση της. Και λίγο πιο εκεί, ο Shannon. Κρατούσε το κεφάλι του μέσα στα χέρια του και κοιτούσε κάτω, μόλις μας είδε χαμογέλασε. Η αγωνία μου άρχισε να κορυφώνετε καθώς κανένας τους δεν μιλούσε.
"Θα μου κανένας τι έγινε;" η φωνή μου ήταν πιο δυνατή από όσο έπρεπε. Ο Jared τύλιξε το χέρι του τριγύρω μου για να με ηρεμήσει. Ήταν καλός στο να μένει ψύχραιμος. Η ψυχραιμία ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου.




"Η Vicky.." είπε ο Shannon και χαμογέλασε. Και όλα τα κομμάτια είχαν ενωθεί.
"Γεννάει!" συμπέρανα και μόνο που δεν τσίριξα από την χαρά μου.
"Ο Tomo;" άκουσα τον Jared να λέει.
Ο Jared, ήταν από τους ανθρώπους που εξέφραζε τα συναισθήματα του. Του ήταν αρκετά δύσκολο. Προτιμούσε να κρατάει τις σκέψεις του για τον εαυτό του, ο μόνος του τρόπος έκφρασης ήταν ο Bart. Εξέφραζε τον εαυτό του μέσα από την τέχνη, είτε αυτό ήταν ένα τραγούδι, είτε μία εικόνα είτε ένα βίντεο. Η τέχνη ήταν πάντα το καταφύγιο του.
Ο μόνος που τον καταλάβαινε απόλυτα ήταν ο Shannon, η σχέση τους είναι μοναδική. Ολοκληρώνουν ο ένας τον άλλον με έναν περίεργο τρόπο. Μερικές φορές δεν μιλούσαν, απλά με ένα βλέμμα μπορούσαν να καταλάβουν τι βρισκόταν μέσα στο μυαλό του καθενός. Η σχέση τους είναι κάτι που θαυμάζω. 

Δεν είχα ποτέ κάτι τέτοιο που έχουν αυτοί οι δυο. Ίσως ο Mikey, να με καταλάβαινε έτσι. Αλλά δεν είχα την ευκαιρία να το αναπτύξω. Από την άλλη με τον Tomo.. Είναι τόσο μπερδεμένη η σχέση του με τον Tomo.Δεν δείχνει συχνά ότι ενδιαφέρεται για εκείνον, αλλά εγώ τον ξέρω. Είναι ο δεύτερος αδερφός του.Θα μπορούσα να πω ότι τον βλέπει πολύ προστατευτικά συχνά. Μερικές φορές όταν τον κοιτάει έχει ακριβώς το ίδιο βλέμμα που έχει και ο Shannon όταν κοιτάει τον Jared. Είναι περήφανος.Τον έχω δει τόσες πολλές φορές να χαμογελάει όταν ο Tomo μιλάει για την μικρή. Ξέρει πόσο σημαντικό είναι για εκείνον. Αλλά και πάλι, το κρατάει για τον εαυτό του.

"Είναι μέσα, μαζί της." μίλησε για πρώτη φορά η Venia.
"Πώς είναι;" συνέχισε ο Jared.
"O μικρός, έχει τρελαθεί." είπε ο Shannon και γέλασε σιγά. Ο Jared χαμογέλασε ικανοποιημένος και με τράβηξε να κάτσουμε στα καθίσματα.

"Έχουμε νέα από την Vicky;"
"Είναι καλά, το μόνο που ελπίζουμε είναι να μην είναι δύσκολος ο τοκετός." απάντησε ο Tim.
Δεν το πιστεύω ότι σε λίγο θα τρέχει ανάμεσα μας μία μικρή Milicevic.

Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά καθώς περιμέναμε νέα. Τι στο καλό είχε γίνει και αργούσαν τόσο πολύ; Είχε πάθει κάτι η Vicky; Τράβηξα ακόμα μία γουλιά από τον καφέ μου. Ήταν ο τέταρτος για σήμερα. Η αγωνία σε ανάμιξη με την χαρά και τον ενθουσιασμό μου προκαλούσε ναυτία. Κράτησα το χέρι του Jared που είχε ακουμπήσει τώρα το κεφάλι του στον τοίχο καθώς περίμενε.

Ο Τomo εμφανίστηκε και ένα τεράστιο χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπο του. Φορούσε μία από αυτές τις περίεργες στολές που έχω δει ότι φοράνε στο χειρουργείο. Ήταν τόσο γλυκός. Αγκάλιασε την αδερφή του πριν έρθει σε εμάς.
"Πώς νιώθεις;" τον ρώτησε ο Shannon και ήξερα ότι δεν μπορούσε να περιμένει.
"Υπέροχα." τα καστανά μάτια του είχαν μία περίεργη λάμψη.
Το μυαλό μου είχε μπλοκάρει. Δεν το πίστευα ότι ο φίλος μου είχε γίνει πατέρας. Δεν μίλησα, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να έχω αυτό το χαζό χαμόγελο στα χείλη μου και να κοιτάω τον Tomo. Διασκέδαζα με την χαρά του.
"Μπορούμε να την δούμε;" ρώτησε ο Shannon.
"Ίσως αύριο, η Vicky είναι κουρασμένη και η μικρή θα κοιμάται." μουρμούρησε ο Tomo.

Μετά από αρκετή ώρα τον χαιρετήσαμε και τον αφήσαμε να πάει μέσα. Ήταν σαν βασανιστήριο να τον βλέπεις να προσπαθεί να μας κρατήσει συντροφιά ενώ ήθελε να πάει στην γυναίκα του και στο παιδί του.




Ήμαστε σε ένα κλαμπ. Η μουσική ήταν δυνατά. Είχαμε βγει για να γιορτάσουμε το νέο μέλος αυτής της παρέας. Αν και δεν ήταν μαζί μας ο Tomo και η Vicky.  Έπινα ποτά με τον Tim, -οι άλλοι τρεις το έπαιζαν ανώτεροι με το ανθρακούχα- και διασκέδαζα δεν μπορώ να πω. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι πήγε στραβά μέχρι που άρχισα να τσακώνομαι με τον Jared. Προσπάθησα να βγάλω άκρη από τα λεγόμενα του και αλλά δεν μπορούσα. Το μυαλό μου ήταν αρκετά ζαλισμένο για να επεξεργαστώ τις πληροφορίες.
Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι τον ενόχλησε η συμπεριφορά μου απέναντι σε έναν τύπο που μίλησα. Είπε ότι ήμουν πολύ κοντά μαζί του και ότι δεν του άρεσε. Δεν ξέρω γιατί και το πως τα κατάφερε, αλλά με εκνεύρισε.

"Χαλάρωσε! Δεν έγινε και τίποτα." του είπα και προσπάθησα να τον πάρω αγκαλιά. Αλλά με έδιωξε. Αυτό με πλήγωσε.
"Ellie, σε παρακαλώ. Συγκεντρώσου! Και άσε το γαμημένο το ποτήρι κάτω!" φώναξε. Πήρε το ποτήρι από τα χέρια μου και το άφησε πάνω στον πάγκο.
"Γιατί πρέπει να μου το καταστρέφεις; Μάθε να διασκεδάζεις που να πάρει η οργή!" του φώναξα και εγώ.
"Αν θεωρείς διασκέδαση να μην ξέρω τι μου γίνετε να μου λείπει." μου πέταξε.
"Εντάξει λοιπόν! Σήκω και φύγε και πήγαινε να βρεις την δική σου διασκέδαση. Εμένα αυτό μου αρέσει να κάνω και αυτό θα κάνω!" μπερδεμένες λέξεις. Δεν ήξερα αν έβγαζαν νόημα. Το βλέμμα του ήταν πληγωμένο και θυμωμένο την ίδια ώρα.
"Όταν είσαι σε μία σχέση πρέπει να σκέφτεσαι και τον άλλον εκτός από τον εαυτό σου." μου είπε.
"Μου λες ότι δεν σε σκέφτομαι;"
"Θέλεις να το κάνω πιο ξεκάθαρο;"
"Ωραία λοιπόν, πήγαινε και βρες κάποια που να είναι το σκυλάκι σου. Από εμένα είσαι ελεύθερος!" του φώναξα και έφυγα από εκείνο το σημείο.

Δεν ήξερα αν είχα πληγωθεί ή όχι, αλλά σίγουρα ήμουν θυμωμένη. Προχώρησα προς το μπαρ και ζήτησα ένα σφηνάκι. Το κατέβασα με την πρώτη. Δεν ήξερα τι έκανα. Είχα χάσει τον έλεγχο. Άρχισα να μιλάω με έναν άντρα και αντιδρούσα λες και ήμουν ελεύθερη. Τον φλέρταρα, τον άφησα να με κεράσει ένα ποτό. Πριν το καταλάβω τα χείλη αυτού του άγνωστου ήταν πάνω στα δικά μου. Αρχικά αντιστάθηκα αλλά η μικρή μου αντίσταση δεν κράτησε για πολύ.

Αμέσως το μετάνιωσα όταν είδα το πρόσωπο του Jared δίπλα μου. Τα γαλάζια του μάτια ήταν βουτηγμένα στον πόνο. Τι ακριβώς είχα κάνει που να με πάρει ο διάολος; Άρχισε να απομακρύνετε και έκανα να τον προφτάσω.

Είχαμε βγει έξω από το κλαμπ και τότε άρχισα να του φωνάζω. Το βήμα του ήταν γρήγορο με αποτέλεσμα να με κάνει να τρέχω.
"Jared!" προσπάθησα να τον κάνω να σταματήσει. "Σου μιλάω! Περίμενε!" σταμάτησε απότομα και γύρισε να με κοιτάξει. Η γρήγορη αυτή κίνηση μου με έκανε να τρομάξω και αν δεν με κρατούσε προφανώς να είχα πέσει κάτω. Με βοήθησε να σταθώ καλά, το μπερδεμένο μου μυαλό ήταν ένα εμπόδιο στην ισορροπία μου.

"Γιατί φεύγεις;" του είπα. Ο τόνος μου ήταν πιο επιθετικός από ότι σκόπευα. Γέλασε θλιμμένα. Ήξερα την απάντηση αλλά περίμενα την δική του.
"Τι περιμένεις να κάνω;" δεν απάντησα απλά τον κοίταζα. Ήθελα να πει κάτι, οτιδήποτε.
"Μπορείς να πας μέσα να συνεχίσεις την διασκέδαση σου Ellie." μουρμούρησε.
"Δεν θέλω να πάω πουθενά χωρίς εσένα."
"Αλήθεια; Πριν άλλα μου έλεγες." μου πέταξε.
"Ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να τσακωνόμαστε για ανούσιους λόγους. Βαρέθηκα να σε βλέπω να θυμώνεις. Βαρέθηκα όλη αυτή την φάση. Δεν αντέχω άλλο. Βαρέθηκα να ζω όλο τα ίδια και τα ίδια! Με κούρασες! Κάνε ότι θέλεις. Εγώ φεύγω." δεν ήξερα ακριβώς τι έλεγα και γιατί το έλεγα. Αλλά το είπα.

Δεν μου απάντησε παρά μόνο όταν άρχισα να απομακρύνομαι μου φώναξε 'σ'αγαπάω'.

Μίσησα τον εαυτό μου για αυτό που του είπα αλλά ήταν πολύ αργά.
"Δεν έχει σημασία. Δεν νιώθω το ίδιο Leto."  και με αυτό ξαναμπήκα μέσα στο μπαρ.