Κεφάλαιο 1ο: You're My Best Friend.

You're my best friend

6 μήνες πριν.

Καθόμουν στο μπαρ που βρισκόμασταν κάθε μέρα, στο βορειοανατολικό μέρος του LA. Το Hollywood ήταν μεν μία από τις πιο πολυσύχναστες περιοχές, αλλά δεν ήταν τόσο ακριβό αν ήξερες που να ψάξεις.

"Ει Claire!" άκουσα έναν γεροδεμένο άντρα να μου φωνάζει. Ήταν ο μπάρμαν ο Dave. Τον κοίταξα εξεταστικά. Η μπλούζα του, μαύρη και στενή, τόνιζε το μυώδες σώμα του. Τα καστανά του μαλλιά ήταν προσεγμένα σε μία χαμηλή αλογοουρά. Τα καστανά μάτια του ήταν ζεστά και ένα γλυκό χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπο του. Πάντα χαμογελούσε όποτε με έβλεπε.

"Γεια.." του είπα ανταποδίδοντας το χαμόγελο.

"Τι θα πάρεις;" η φωνή του ήταν βαθιά έδινε ένα πιο αισθησιακό τόνο. Δεν είχε όμως καμία σχέση με τον Shannon. Είχα την κακή συνήθεια να τον παρομοιάζω με όποιον άντρα έβλεπα, δεν ήταν τόσο έντονο, μέχρι που παραδέχτηκα τα συναισθήματα μου για εκείνον. Ήξερα ότι αυτό δεν με οδηγούσε πουθενά. Δυστυχώς για εμένα.

"Το συνηθισμένο." απάντησα.

Καθώς περίμενα για το ποτό μου, το καμπανάκι της πόρτας ακούστηκε και τον είδα.
Το βήμα του αργό και με αυτοπεποίθηση όπως πάντα. Φορούσε ένα λεπτό, υφασμάτινο, μαύρο σακάκι, που έδινε έμφαση στους γυμνασμένους του ώμους. Τα μανίκια του ήταν σηκωμένα μέχρι τους αγκώνες του. Από μέσα φορούσε ένα μαύρο μπλουζάκι, προφανώς κομμένο όπως σχεδόν όλες του οι μπλούζες.

Τα μαλλιά του ήταν χτενισμένα μπροστά. Είχαν μακρύνει από την τελευταία φορά που τα είχε κόψει. Φορούσε μαύρα γυαλιά και το μούσι ήταν φρεσκοξυρισμένο. Ήταν τόσο όμορφος. Ένιωθα ότι η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο μόλις τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου και χαμογέλασε.

"Γεια σου μικρή." τον άκουσα να λέει καθώς κάθισε. "Ελπίζω να μην περίμενες πολλή ώρα.."

"Όχι, μόλις ήρθα. Πώς πήγε η πρόβα;" Ο Dave έφερε το ποτό μου, ο Shannon παράγγειλε το δικό του.

"Καλά θα μπορούσα να πω. Σήμερα ήμασταν στο στούντιο.. ηχογραφήσαμε μερικά καινούρια κομμάτια για το νέο άλμπουμ. Απλά θα είναι καταπληκτικό.."

"Δεν είχα καμία αμφιβολία."

"Σε λίγο θα έρθει και ο Jared. Ετοιμάσου, θα αρχίσει να μιλάει για την δουλειά."

O Jared Leto, frontman των 30 Seconds to Mars και αδερφός του Shannon. Ήταν ένας πολυάσχολος άντρας. Αγαπούσε την δουλειά του, είναι εργασιομανής θα μπορούσα να πω και τελειομανής. Έχει το κακό συνήθειο να μιλάει πολύ. Κάποιες φορές διέκοπτε τους άλλους για να μιλήσει και εμένα αυτό με ενοχλούσε. Πάρα πολύ. Πάντα τσακωνόμουν μαζί του για αυτό τον λόγο. Είχε βελτιωθεί, είπα στον εαυτό μου, αν και ήξερα ότι δεν ισχύει.

"Θέλεις να βάλουμε στοίχημα;" ρώτησα ξαφνικά. Ήξερα ότι η συζήτηση για το νέο άλμπουμ θα ήταν κουραστική και μεγάλη. Μπορεί να ήταν η δουλειά μου, ως δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο, να ασχολούμαι με τέτοιου είδους πράγματα, αλλά ο Jared να μιλάει... Θα με εξαντλούσε.

"Μέσα!" είπε. Έβγαλε τα γυαλιά του, ύστερα, άπλωσε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι και έσκυψε προς το μέρος μου για να ακούσει καλύτερα.

"Κάθε φορά που ο Jared θα σταματάει για αρκετή ώρα για να σκεφτεί και όταν θα λέει 'εεε΄ θα πίνουμε σφηνάκια. Κερνάω!"

"Θέλεις να με μεθύσεις έτσι; Τι πονηρό σχέδιο έχεις καταστρώσει στο μυαλό σου;" ο ήχος της φωνής του ήταν τόσο χαμηλός που με δυσκολία το άκουσα. Αγνόησα το σχόλιο του.

"Είσαι μέσα ή όχι;"

"Ας το κάνουμε πιο ενδιαφέρον.. Τι θα κερδίσω;" το στραβό του χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του και ένιωθα την αναπνοή μου να κόβετε. Τα μάτια του κοιτούσαν βαθιά μέσα στα δικά μου. Αμέσως ντράπηκα, νόμιζα ότι μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου.

"Τι θέλεις να κερδίσεις;" απάντησα. Χαμογέλασα και απομακρύνθηκα όσο μου επέτρεπε το κάθισμα μου.

Το χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ. Η πλάτη του ακούμπησε στο κάθισμα. Έτριψε το δεξί του μπράτσο και πέρασε την γλώσσα του πάνω από τα χείλη του. Με τρόμαζε αυτή η έκφραση, γιατί την ήξερα πολύ καλά.

"Ρίχτο." τον παρότρυνα να συνεχίσει. Τράβηξα μία γουλιά από το κρασί μου.

"Θα κάνεις ότι θέλω.. για τρεις ολόκληρους μήνες. Καμία περικοπή." μου άρεσε αυτή η πρόκληση.

"Το ξέρεις ότι αν κερδίσω εγώ αντιστρέφονται οι ρόλοι έτσι;"

"Σε παρακαλώ.. Στο πέμπτο δεν θα μπορείς να περπατήσεις."

"Μην με υποτιμάς Leto.."

"Δεν σε υποτιμάω. Απλά ξέρω πολύ καλά τον εαυτό μου." είπε και έκλεισε το μάτι.

Πέρασε αρκετή ώρα. Ήρθε ο Tomo με την Vicky και αργότερα ο Jared.

Ήταν σιωπηλός σήμερα. Δεν μιλούσε πολύ και αυτό με προβλημάτιζε. Εκεί που άρχισα να απελπίζομαι ο Tomo τον ρώτησε για την πρόοδο στους στοίχους. Χαμογέλασε, αλλά πριν ξεκινήσει φώναξα τον Dave. Του έκανα νόημα να σκύψει για να είναι στο ύψος μου.

"Ένα μπουκάλι vodka και δύο ποτήρια σφηνάκια." ψιθύρισα. Εκείνος χαμογέλασε και όταν επέστρεψε άφησε την παραγγελία μου στο τραπέζι. Έσπρωξα το ένα ποτήρι στον Shannon και το γέμισα. Οι άλλοι τρεις μας κοίταξαν περίεργα, σαν να είχαν χάσει κάτι πολύ εμφανές.

"Λοιπόν, για πες για τους στοίχους." είπα στον Jared ο οποίος με κοίταξε περίεργα. Δεν με είχε συνηθίσει να τον ρωτάω για το συγκρότημα. Το ήξερε ότι το απέφευγα.

"Εεε.." με αυτό τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας, ήπιαμε το πρώτο ποτήρι και χαμογέλασα στον Jared "Μόλις ξεκίνησα να γράφω δύο καινούρια τραγούδια...."

Η υπόλοιπη βραδιά πέρασε ήρεμα. Γελούσαμε με τον Shannon και πίναμε. Ένιωθα το κεφάλι μου να γυρίζει αλλά δεν έδωσα σημασία. Από την άλλη, θα μπορούσα να πω ότι, εκείνον δεν τον επηρέασε και τόσο. Είχαμε φτάσει στο δωδέκατο σφηνάκι όταν ο Tomo πετάχτηκε:

"Jared, το έχεις καταλάβει ότι σε έχουν κάνει παιχνίδι αυτοί οι δύο έτσι;" είπε και μας κοίταξε. Γέλαγα σιγά και είχα ακουμπήσει το κεφάλι στον ώμο της Vicky η οποία προσπαθούσε να κρατήσει το χαμόγελο της. Τα μάτια του Jared ήταν εκνευρισμένα όταν με κοίταξε.

"Δική σου ιδέα ήταν έτσι;"

"Δηλώνω ένοχη!" το χαμηλό μου γέλιο ακούστηκε στον χώρο. "Τέλος πάντων. Κέρδισες." είπα στον Shannon. Ήξερα ότι ήταν μία χαρά.

"Στο είπα." τα χείλη του σχημάτισαν ένα πανέμορφο χαμόγελο. Ένιωσα τους χτύπους μου να αυξάνονται.

"Πρέπει να φύγω." μουρμούρισα και έκανα να σηκωθώ. Ένιωσα πως αυτή η κίνηση με ζάλισε..
Ακούμπησα τα δάχτυλα μου στο κρόταφο μου και τον έτριψα με αρχές κινήσεις. Ένιωθα πώς το κεφάλι μου γύριζε.

"Θα σε γυρίσω εγώ." πετάχτηκε ο Shannon.

"Δεν χρειάζεται θα πάρω ένα ταξί."

"Προχώρα." δεν έφερα αντίρρηση και τον ακολούθησα στο αυτοκίνητο του.

Με βοήθησε να μπω μέσα και οδήγησε μέχρι το διαμέρισμα μου.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου. Τα μάτια μου έψαξαν μέσα στο σκοτάδι για εκείνον. Ο χαμηλός φωτισμός, από τα φώτα του δρόμου, που διαπερνούσε με δυσκολία μέσα από  τα σκοτεινά τζάμια, μου έδινε μία περίεργη αίσθηση. Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη. Κοιτούσε μπροστά και ήταν σκεφτικός. Δεν μιλούσε, αν και περίμενα να πει κάτι. Δεν ήθελα να είμαι η πρώτη που θα σπάσει την σιωπή.

Πέρασα την γλώσσα μου πάνω από τα χείλη μου για να τα υγράνω. Ένιωθα ότι το στόμα μου ήταν ξερό. Αυτό θα ήταν αποτέλεσμα από το ποτό... Πέρασαν μερικά λεπτά μέσα στην σιωπή. Κράτησα το χερούλι της πόρτας και την άνοιξα. Το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου.

"Καληνύχτα." είπα χαμογελώντας.

"Περίμενε." ο τόνος του δεν ήταν παρακλητικός. Έμοιαζε περισσότερο με διαταγή. Έκλεισα την πόρτα και τον κοίταξα. Ένιωθα ότι το βλέμμα του με έγδυνε στην κυριολεξία. Δε με είχε ξανακοιτάξει   ποτέ έτσι. Τα μάγουλα μου πήραν φωτιά. Πρώτη φορά ήμουν τόσο χαρούμενη που ήταν νύχτα.

"Θέλω να κάνω κάτι... Αλλά υποσχέσου ότι δεν θα με χτυπήσεις." τον κοίταξα καχύποπτα. Δεν απάντησα απλά περίμενα.

Άπλωσε το χέρι του αργά και σταθερά. Τα δάχτυλα του ήρθαν σε επαφή με το μάγουλο μου και το χάιδεψαν απαλά. Έκλεισα τα μάτια μου για να απολαύσω την αίσθηση. Περίμενα τόσο καιρό για κάτι τέτοιο.Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, με κοίταγε. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω στο βλέμμα του. Ήταν τρυφερό. Τα καστανοπράσινα μάτια του ήταν ζεστά. Δημιουργούσε ένα περίεργο συναίσθημα μέσα μου. Πρωτόγνωρο.

"Γιατί να σε χτυπήσω για αυτό;" η φωνή μου ήταν γλυκιά. Δεν μου απάντησε. Έφερε το πρόσωπο του πιο κοντά στο δικό μου. Σταμάτησα να αναπνέω. Η ανάσα του δροσερή κοντά στα χείλη μου, μπορούσα να μυρίσω το αλκοόλ, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που με ενοχλούσε. Έκλεισα ξανά τα μάτια μου ευχόμενη να μην ονειρεύομαι ή να μην έχω παραισθήσεις. Δεν μπορούσε να είναι αλήθεια.

Ένιωσα τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Ξαφνιάστηκα. Δεν αντέδρασα και αυτό τον έκανε να απομακρυνθεί. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που κυριολεκτικά μπορούσα να την ακούσω. Ίσως και εκείνος να μπορούσε.

"Συγνώμη." τον άκουσα να λέει. Γιατί ζητούσε συγνώμη; Δεν ήθελα να απολογηθεί ή να το μετανιώσει. Δεν με κοιτούσε, ήταν σκεφτικός πάλι.

"Για πιο πράγμα-" δεν ήξερα πως να συνεχίσω. "Shannon, εγώ..." δεν υπήρχε περίπτωση να του κάνω ερωτική εξομολόγηση. Όχι, αυτό θα κατέστρεφε τα πάντα.

"Ας κάνουμε ότι δεν έγινε ποτέ." δεν ξέρω τι ακριβώς έκανα. Αλλά το έκανα.

Όπως και εκείνος πριν άγγιξα το πρόσωπο του. Με αυτή την κίνηση με ξανακοίταξε. Χάιδεψα τα ζυγωματικά του και μετακινήθηκα πιο κοντά του για να μπορέσουν τα χείλη μου να αγγίξουν τα δικά του.

Σε αντίθεση με εμένα, ανταποκρίθηκε στο φιλί μου. Αρχικά ήταν αργό, τα χείλη μας κινούνταν μαζί με ένα απαλό και γλυκό τρόπο. Με τράβηξε πιο κοντά του, το χέρι του μπλέχτηκε στα μαλλιά του και οι αναπνοές μας έγιναν πιο γρήγορες. Δεν μπορούσα να ελέγξω το ίδιο μου το σώμα. Το φιλί μας βάθυνε, υπήρχε περισσότερο πάθος. Η γλώσσα του άγγιξε το κάτω μου χείλος ζητώντας μου να ανοίξω το στόμα μου. Χωρίς να φέρω κάποια αντίρρηση το έκανα και ένιωσα την γλώσσα του εισχωρεί δειλά, δειλά.

Πριν το καταλάβω και εγώ η ίδια είχα βρεθεί πάνω στα πόδια του. Οι γλώσσες μας χόρευαν και τα χέρια του, άρχισαν να ταξιδεύουν σε όλο μου το σώμα. Απομακρύνθηκα για να αναπνεύσω καθώς τα αποθέματα αέρα, μου είχαν τελειώσει.

"Το ξέρεις ότι είναι πολύ επικίνδυνο αυτό;" τον ρώτησα καθώς προσπαθούσα να τον ξεντύσω.

"Δεν θα το μετανιώσεις, στο υπόσχομαι." απάντησε και μου αφαίρεσε την μπλούζα. Χαμογέλασα και κόλλησα τα χείλη μου πάλι πάνω στα δικά του.

"Δεν είχα αμφιβολία." μουρμούρισα. Με αυτό, άφησα τον εαυτό μου να παραδοθεί σε εκείνον.