Λευκά παιχνίδια.
O ήχος του τηλεφώνου ήταν διαπεραστικός. Τρυπούσε τα αφτιά μου. Προσπάθησα να το αγνοήσω και βολεύτηκα καλύτερα στην αγκαλιά του Jared. Δεν σταματούσε. Άνοιξα τα μάτια μου προσπαθώντας να εντοπίσω την λάμψη της οθόνης. Μόλις το βρήκα, σηκώθηκα καταβάλλοντας κάποια προσπάθεια και με βήματα μπερδεμένα απάντησα στο επίμονο κάλεσμα του.
"Ναι;" ψιθύρισα νυσταγμένα. Κοίταξα τον Jared. Δεν είχε καταλάβει τίποτα, ακόμα κοιμόταν.
"Εllie! Ο Shannon είμαι." ένα χασμουρητό ξέφυγε από τα χείλη μου.
"Στον ύπνο σου με έβλεπες;" τον μάλωσα σιγά.
"Ναι." είπε κοροϊδευτικά. Προσπάθησα να πνίξω ένα γελάκι. "Είναι μαζί σου ο Jared;" το βλέμμα μου ξανάπεσε πάλι πάνω στον Jared. Τα μάτια του ήταν σφραγισμένα, τα μαλλιά του, ανακατεμένα, χάιδευαν το μέτωπο του. Τα χείλη του ήταν μισάνοιχτα και ενέπνεε αργά, τα δυνατά του χέρια ήταν αφημένα στο πλάι ακριβώς όπως τον άφησα. Ξαφνικά , δημιουργήθηκε η ανάγκη να γυρίσω στην αγκαλιά του.
"Ναι, κοιμάται." απάντησα μετά από λίγο.
"Ωραία. Μόλις ξυπνήσει πες του ότι κάλεσα." είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Χασμουρήθηκα ελαφρά και πήγα πάλι στο κρεβάτι. Ξάπλωσα δίπλα του και έκλεισα πάλι τα μάτια μου νυσταγμένα. Πριν το καταλάβω τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω μου και με έφεραν κοντά στο γυμνό του στέρνο. Χαμογέλασα και στριφογύρισα για να τον αντικρίσω.
"Χρόνια πολλά." μουρμούρισα και τα χείλη μου άφησαν ένα γλυκό φιλί στο πηγούνι του.
"Ευχαριστώ." πώς μπορεί ένα απλό χαμόγελο του να σου φωτίσει την μέρα; Ήταν τόσο γλυκός...
Έκλεισα τα μάτια μου και φώλιασα στην αγκαλιά του.
"Γιατί σηκώθηκες;"
"Κατηγόρησε τον αδερφό σου που με βλέπει στον ύπνο του."
"Τι εννοείς;" υπήρχε καχυποψία στον τόνο του.
"Εννοώ, ότι πήρε τηλέφωνο πρωί πρωί, εμένα για να ζητήσει εσένα. Αλλά κοιμόσουν. Δεν μπορούσα να σε ξυπνήσω." ένιωθα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Δεν το πιστεύω ότι ντρέπομαι! Χάρηκα που δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο μου. Πέρασαν μερικά λεπτά και δεν κάναμε τίποτα. Απλά καθόμασταν έτσι και απολαμβάναμε ο ένας την συντροφιά του άλλου. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να είναι δίπλα μου, όλα ένιωθα να είναι τόσο ξεκάθαρα. Τόσο απλά...
Για ακόμα μία φορά ο ενοχλητικός ήχος του τηλεφώνου κατέστρεψε την στιγμή. Έκανα να σηκωθώ αλλά, το χέρι του με σταμάτησε. Προσπάθησα να παραπονεθώ αλλά είχε ήδη αρπάξει το τηλέφωνο. Ήταν ημίγυμνος. Πείρα μία βαθιά ανάσα.
"Ποιος είναι;" ρώτησε εκνευρισμένα. Αν ήταν κάποιος άλλος και τολμούσε να αγγίξει το τηλέφωνο μου, πιθανόν να του έκοβα το χέρι...
"Γιατί απαντάς εσύ στο τηλέφωνο της; Τι της έκανες; " ακούστηκε η Venia. Ο Jared γέλασε.
"Καλημέρα και σε εσένα!"
"Χρόνια πολλά!!!" τσίριξε εκείνη.
"Ευχαριστώ." της απάντησε ήρεμα.
"Πόσο γίνεσαι είπαμε; Σαράντα;" Άουτς! Το γέλιο του σταμάτησε απότομα και πέταξε το τηλέφωνο προς το μέρος μου.
"Για εσένα είναι."
"Προφανώς!" είπα σαρκαστικά και γέλασα. "Καλημέρα Venia."
"Nα τον χαιρόμαστε τον παππούλη βρε!" φώναξε αρκετά δυνατά ώστε να απομακρίνω ελαφρά το τηλέφωνο που ο Jared αγριοκοίταζε. "Με ακούς;" η φωνή της πλέον ήταν ένα ψίθυρος.
"Ναι."
"Πήγαινε σε ένα δωμάτιο μόνη σου." συνέχισε. Κοίταξα τον Jared. Ήταν απορημένος. Τύλιξα το σεντόνι γύρω μου.
"Πάω να φτιάξω πρωινό, τι θα ήθελες;" ρώτησα γρήγορα. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό.
"Θέλεις βοήθεια;"
"Όχι, όχι, όχι.. είναι τα γενέθλια σου! Καλύτερα ξάπλωσε, θα το φέρω εδώ." είπα γρήγορα.
"Ellie, μπορώ να βοηθήσω. Δεν είμαι και τόσο μεγάλος." είπε γελώντας.
"Όχι!" η φωνή μου ήταν αποφασιστική.
"Εντάξει..." απάντησε καχύποπτα και πήγε πάλι στο κρεβάτι. Βγήκα από το δωμάτιο σχεδόν τρέχοντας.
"Έλα, σε ακούω." πρόφερα σιγά στο κινητό μου. Δεν νομίζω να με άκουγε..
"Σήμερα, στις οκτώ, θα έρθεις σπίτι μου!" δεν μου έδινε περιθώρια άρνησης.
"Μα είναι τα γενέθλια του! Μπορεί να έχει σχέδια!" γκρίνιαξα.
"Δεν μας νοιάζει, θα το κάνουμε έκπληξη! Απλά κάντο!"
"Το ξέρεις ότι με βάζεις σε μπελάδες;"
"Ναι. Ναι, το ξέρω" είπε και γέλασε σιγά. " Τα λέμε στις οκτώ."
"Γεια" είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Άρχισα να ετοιμάζω το πρωινό. Ο Jared είχε καταφέρει να εφοδιάσει το ψυγείο μου με ό,τι τρώει εκείνος. Είναι ενοχλητικό με έναν περίεργο τρόπο. Όχι ότι είχε εισβάλει στο ψυγείο μου, αλλά το ότι μου άρεσε και ότι με επηρέαζε. Μόλις τελείωσα το πρωινό, τα τοποθέτησα όλα πάνω σε ένα δίσκο και πήγα πίσω στο δωμάτιο. Είχε ξαπλώσει, όπως ακριβώς του είχα ζητήσει να κάνει και με περίμενε. Πήγε να σηκωθεί και του έκανα νόημα να κάτσει στην θέση του. Άφησα τον δίσκο στην μέση του κρεβατιού.
"Το ήξερες ότι το σεξ το πρωί, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τον καφέ. Ξυπνάς καλύτερα..."
"Ποιος σου είπε ότι έφτιαξα καφέ;" του είπα με νόημα και κάθισα δίπλα του. Το χαμόγελο μου ήταν πλατύ. Χαμογέλασε και πέρασε την γλώσσα του πάνω από τα χείλη του για να τα υγράνει. Έβαλα λίγο χυμό πορτοκάλι σε ένα ποτήρι και του το πρόσφερα.
"Να πιεις πολύ χυμό. Θα χρειαστείς δυνάμεις αργότερα." με προκάλεσε και μου έκλεισε το μάτι.
"Αντέχω ακόμα. Είμαι νιάτο." τον πείραξα.
"Χθες το βράδυ είχες ξεχάσει την ηλικία μου." είπε και γέλασε. Τα μάγουλα μου πήραν φωτιά. Κοίταξα το ποτήρι μου χωρίς να πω τίποτα.
"Είσαι τόσο γλυκιά όταν ντρέπεσαι." ψιθύρισε και με γαργάλησε. Πετάχτηκα από την θέση μου, άρπαξα ένα μαξιλάρι και του το πέταξα. Το απέφυγε με ευκολία. Σαν πεισματάρικο κοριτσάκι, προσπάθησα να σηκωθώ αλλά, με τράβηξε κοντά του. Τα χείλη του βρέθηκαν στα δικά μου. Με φίλησε τρυφερά.
"Είσαι τόσο όμορφη όταν θυμώνεις..." τα μάτια του γυάλιζαν κοιτούσε βαθιά μέσα στα δικά μου. Ένιωθα ότι μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου. Κάθε σημάδι θυμού εξαφανίστηκε.
"Πώς μπορείς να με ρίχνεις τόσο εύκολα;"
"Είναι ταλέντο." απάντησε και γέλασε σιγά. Ευτυχισμένη.. ολοκληρωμένη. Αυτό ένιωθα. Αφού φάγαμε, άφησα ένα γλυκό φιλί στην μύτη του και σηκώθηκα. Φόρεσα τα εσώρουχα μου. Μόρφασε λίγο.
"Αν είχα την ευκαιρία θα έμενα όλη την μέρα στο κρεβάτι." μουρμούρισα και άνοιξα την ντουλάπα.
"Εγώ δεν είπα τίποτα, εσύ το πρότεινες." σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. Άρπαξα ένα πλεκτό φόρεμα και το φόρεσα γρήγορα. "Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί ντύνεσαι;" τύλιξε τα χέρια του γύρω μου και τα χείλη του βρέθηκαν στο λαιμό μου.
"Γιατί θα πάμε σπίτι σου. Να πάρεις τηλέφωνο τον αδερφό σου."
"Και πρέπει να πάμε σπίτι μου;"
"Ναι!" απομακρύνθηκα, άρπαξα τα ρούχα του από το πάτωμα και τα πέταξα στο κρεβάτι. Μετά πήγα στο μπάνιο. Έπλυνα το πρόσωπο μου, βούρτσισα τα δόντια μου και χτένισα τα μαλλιά μου. Η σκέψη να κάνω μπάνιο πέρασε από το μυαλό μου. Άλλαξα γνώμη. Φόρεσα τις ζεστές μου μπότες και βγήκα έξω.
Πήγα πάλι στο δωμάτιο, είχε ήδη ντυθεί. Έκανα μία γκριμάτσα απογοήτευσης και με κοίταξε μπερδεμένος.
"Είσαι πιο ωραίος χωρίς ρούχα." εξήγησα. Τα γαλάζια του μάτια ήταν παραπονεμένα. Μου έριξε ένα πληγωμένο βλέμμα.
"Τώρα δεν είμαι ωραίος;" Θεε μου, τα μάτια του! Γιατί πράγμα μιλούσα; Το κάτω του χείλος κόλλησε στο πιγούνι του, κοίταξε τα ρούχα του και μετά εμένα περιμένοντας μία απάντηση. Κοίταξα πάλι τα μάτια του, το διασκέδαζε. Πήρα μία βαθιά ανάσα.
"Καλός είσαι." είπα αδιάφορα και κοίταξα αλλού. Φόρεσα το παλτό μου άρπαξα τα κλειδιά μου και πήγα προς την πόρτα.
"Πάμε να φύγουμε;" φώναξα ανυπόμονα.
"Γιατί τόση βιασύνη;"
"Δεν ξέρω! Είμαι ενθουσιασμένη!"
Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω, κάλεσα το ασανσέρ. Αφού βγήκε έξω, κλείδωσα την πόρτα και πέταξα τα κλειδιά μου στην τσέπη μου. Μόλις το ασανσέρ ήρθε και οι πόρτες άνοιξαν. Μπήκα μέσα και τα χέρια του τυλίχτηκαν ευγενικά γύρω από την μέση μου και με κοίταζε από την αντανάκλαση του καθρέπτη. Χαμογέλασα και γύρισα ώστε να τον αντικρίσω. Άρχισε να αφήνει γλυκά φιλιά στα χείλη μου, στο μάγουλο μου και μετά κατέβηκε στον λαιμό μου. Γέλασα και προσπάθησα να ξεφύγω. Αλλά ήταν μάταιος κόπος. Ήμουν παγιδευμένη. Κόλλησε το σώμα μου πάνω στον καθρέπτη του ασανσέρ. Δάγκωσε απαλά τον λαιμό μου και άφησε ένα υγρό φιλί κάτω από το αυτί μου.
"Jared. Δεν είναι καλή ιδέα."
"Πες μου ότι θέλεις να σταματήσω." ψιθύρισε στο αυτί μου. Η ζεστή του ανάσα γαργαλούσε το δέρμα μου. Το δάχτυλα του σύρθηκαν στους μηρούς μου και σήκωσε λίγο το φόρεμα μου. Προσπάθησα να διώξω το χέρι του. Καθώς το ασανσέρ σταματούσε. Δάγκωσε ελαφριά τον λοβό του αυτιού μου.
"Μην εκμεταλλεύεσαι το ότι σήμερα είναι τα γενέθλια σου..." γκρίνιαξα. Απομακρύνθηκε μόλις φτάσαμε στο ισόγειο. Οι πόρτες άνοιξαν και βγήκαμε έξω, προσχωρήσαμε προς την έξοδο, χαιρέτησα τον θυρωρό. Τα γέρικα του μάτια είχαν στενέψει από καχυποψία καθώς βγαίναμε από το κτήριο. Δεν με συμπαθούσε και πολύ. Κανέναν δεν συμπαθούσε.
"Πού άφησες το αυτοκίνητο;"
"Στο πάρκινγκ πιο κάτω." προχώρησε και τον ακολούθησα σιωπηλά. Μετά από λίγο ξαναμίλησε.
"Γιατί χαμογελάς;" δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε μέχρι που χαμογέλασα πιο πολύ.
"Είναι κακό αυτό;"
"Όχι, απλά αναρωτιέμαι." είπε και ήρθε πιο κοντά μου. Το χέρι του αγκάλιασε τους ώμους μου. Σκέφτηκα λίγο πριν απαντήσω.
"Απλά είμαι χαρούμενη." απάντησα ειλικρινά. Δεν είπε τίποτα παραπάνω. Απλά με έφερε πιο κοντά του.
Μετά από λίγα λεπτά ήμασταν στο αυτοκίνητο του, στον δρόμο για το σπίτι του. Μόλις φτάσαμε και μπήκαμε μέσα κρέμασα το παλτό μου και προχώρησα προς στο σαλόνι.
"Και τώρα, τι;" παραπονέθηκε.
"Τίποτα." απάντησα και κάθισα στο καθιστικό. Ήρθε δίπλα μου και ξάπλωσα στα πόδια του. Στην πραγματικότητα υπήρχαν πολλά πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε εκείνη την στιγμή αλλά, μου αρέσει να τον βασανίζω.
Τα δάχτυλα του άρχισαν να χαϊδεύουν τα μαλλιά μου. Έκλεισα τα μάτια μου, απολαμβάνοντας την στιγμή. Και τότε μου ήρθε!
"Να μου μάθεις να φτιάχνω βάφλες για χορτοφάγους!"
"Τώρα;"
"Έχεις καμία καλύτερη ιδέα;" τον προκάλεσα.
"Πολλές." απάντησε απλά. Πετάχτηκα από την θέση με προορισμό την κουζίνα, αγνοώντας τον.
"Έλα τώρα εδώ! Πριν σου κάνω χάλια την κουζίνα ή στην κάψω!" φώναξα. Εμφανίστηκε στην πόρτα. Χαμογέλασε, ήρθε προς το μέρος μου και κάθισε στην καρέκλα κοιτώντας με.
"Πρώτων, πλένουμε τα χέρια." ακολούθησα την εντολή του και τον αντίκρισα πάλι.
"Δεν θα με βοηθήσεις;" ρώτησα ναζιάρικα.
"Όχι, το αλεύρι είναι στο ντουλάπι αριστερά." είπε, "Θα σου δείξω μόνο πώς γίνετε." συμπλήρωσε.
"Το αλεύρι. Το 'χω." είπα και άρπαξα το πακέτο από το ντουλάπι.
"Το μπολ είναι σε εκείνο το ντουλάπι." συνέχισε δείχνοντας μου. Έβγαλα το μπολ και το τοποθέτησα πάνω στον πάγκο. Μετά τον ξανακοίταξα.
"Έλα να με βοηθήσεις!" νιαούρισα. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Χαμογέλασα πονηρά.
"Σε παρακαλώ;" είχα πάλι την ίδια απάντηση.
"Καλά." είπα πεισμωμένα.
Του γύρισα την πλάτη κοιτάζοντας το άδειο μπολ. Όλη η καλή μου όρεξη είχε εξαφανιστεί. Κράτησα το πακέτο με το αλεύρι και με προσεκτικές αλλά ταυτόχρονα απότομες κινήσεις άρχισα να ρίχνω το περιεχόμενο του στο μπολ. Προσπαθούσα να του δείξω ότι έχω θυμώσει. Με αγκάλιασε από πίσω και άφησε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο μου. Η αντίδραση μου ήταν αντίθετη από ότι περίμενα, αφού τίναξα την σακούλα προς το μέρος του για να τον διώξω καλύπτοντας τον με αλεύρι. Αποτραβήχτηκε και τον κοίταξα σοκαρισμένα. Δεν είχα σκοπό να τον λερώσω, αλλά το θέαμα ήταν τόσο αστείο. Τώρα εκείνος ήταν θυμωμένος.
Άφησα την χάρτινη σακούλα σακούλα για να πάω δίπλα του αλλά, πριν το καταλάβω το πρόσωπο μου καλύφθηκε με αλεύρι. Σταμάτησα και τον κοίταξα. Είχε αρχίσει να γελάει.
"Είσαι. Τόσο. Νεκρός." πρόφερα αργά. Και με αυτό άρπαξα το μπολ με το αλεύρι ρίχνοντας όλο το περιεχόμενο του πάνω του. Τώρα ήταν από πάνω έως κάτω άσπρος. Γέλασα δυνατά κρατώντας το στομάχι μου και απομακρύνθηκα από την άλλη μεριά του τραπεζιού της κουζίνας, για να καλυφτώ.
"Ζήτα συγνώμη." με προειδοποίησε. Περπάτησε προς το μέρος μου. Έσφιξα τα χείλη μου πεισμωμένα, αρνούμενη να απολογηθώ. Σταμάτησα να γελάω καθώς έκανα ένα βήμα πίσω.
"Ζήτα συγνώμη" επανέλαβε στον ίδιο τόνο. Τώρα ήταν μερικά εκατοστά μακριά μου. Τα γαλάζια του είχαν πάρει την απόχρωση του λαμπερού μπλε. Έσβησε την απόσταση με το καλυμμένο με αλεύρι σώμα του να κολλάει πάνω μου παγιδεύοντας με.
"Τελευταία ευκαιρία." κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. Χαμογέλασε πονηρά. Σκέφτηκα τρόπους διαφυγής αλλά ήταν υπερβολικά κοντά. Δεν είχα καμία ελπίδα.
Τα πόδια μου δεν ακουμπούσαν πια το έδαφος, ανακάθισα στον πάγκο και με φιλούσε πεισματάρικα. Ανταποκρίθηκα μετά από μερικά δευτερόλεπτα. Τα χείλη μας κινούταν μαζί και είχαν την γεύση του αλευριού, η αίσθηση ήταν εξωπραγματική. Χωρίς να το καταλάβω κι άλλο αλεύρι έπεσε πάνω μου. Είχε αδειάσει όλη την σακούλα στο κεφάλι μου. Τον έσπρωξα μακριά μου καθώς γελούσε.
"Αντίποινα!" προσπάθησε να πάρει ανάσα. Τον κοίταξα λυπημένα.
"Έλα τώρα μωρό μου, αφού εσύ το ξεκίνησες!" συνέχισε παιχνιδιάρικα. Έριξα το βλέμμα μου στο πάτωμα. Έσπρωξε ελαφρά το πηγούνι μου ώστε να τον κοιτάζω.
"Μην θυμώνεις." η φωνή του ήταν απολογητική αλλά, στα μάτια του υπήρχε η ίδια λάμψη. Άρπαξα την μπλούζα του φέρνοντας τον κοντά μου και τον φίλησα με πάθος. Τον αιφνιδίασα ακριβώς όπως έκανε και εκείνος πιο πριν. Το ένα του χέρι πίεσε την πλάτη μου κολλώντας με πάνω του, τα πόδια μου τυλίχτηκαν γύρω από την μέση του.
"Tι στο διάολο κάνετε;" ακούστηκε μία τρίτη φωνή. Τρόμαξα και τον έσπρωξα μακριά μου ώστε να στέκομαι πάλι στα πόδια μου. Έστρωσα το φόρεμα του στην θέση του.
"Το καλό που σας θέλω, μην μου πείτε να βοηθήσω στο καθάρισμα!" γκρίνιαξε ο Shannon.
"Η Ellie φταίει!" είπε ο Jared, σαν πεισματάρικο πεντάχρονο που δεν ήθελε να το τιμωρήσουν.
"Καρφί!" μουρμούρισα και τον σκούντηξα. Γέλασε.
"Εγώ είδα ότι συμμετείχατε και οι δύο... Και μπορώ να πω και αρκετά ενεργά." προσπάθησε να πνίξει ένα γέλιο και βγήκε από το δωμάτιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου