Κεφάλαιο 13ο: Νothin' Lasts Forever

 Αυτό το κεφάλαιο είναι εμπνευσμένο από το τραγούδι November Rain των Guns N Roses. 

Στην Έφη.


Μέρες και νύχτες με προσπερνούσαν και είχα χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου. Ο Jared είχε φύγει για την περιοδεία στις ΗΠΑ, θα επέστρεφε σε μερικές εβδομάδες. Ένιωθα τόσο μόνη μου και κενή χωρίς εκείνον. Μου έλειπε τόσο πολύ. Μιλούσαμε τακτικά στο τηλέφωνο αλλά και πάλι... δεν ήταν το ίδιο.

Η αίσθηση να τον έχω δίπλα μου, να χαμογελάει, να μου μιλάει. Όσο περίεργο και να ακούγεται μέχρι και  η μυρωδιά του μου έλειπε. Ήταν τόσο περίεργο να μην κοιμάται δίπλα μου, να μην νιώθω το ζεστό του σώμα δίπλα στο δικό μου, να μην νιώθω το άγγιγμα του.

Το συγκρότημα είχε φύγει. Η Vicky έμεινε πίσω λόγο της εγκυμοσύνης της. Είναι 7 μηνών. Δεν μπορώ να περιγράψω την ατμόσφαιρα που υπάρχει μεταξύ μας εξαιτίας της μικρής Milicevic. Όλοι την περιμένουμε με ανυπομονησία. Ο Jared και ο Shannon τσακώνονται συχνά για την θέση του πνευματικού πατέρα, ο Tomo είπε ότι θα είναι και οι δύο αλλά εκείνοι συνεχίζουν.

 Εγώ, βοηθάω όπως μπορώ την Vicky, είμαι συνέχεια δίπλα της, την πιέζω να μην κινείται καθόλου, αλλά είναι πολύ πεισματάρα για να της πει κάποιος τι να κάνει. Η γνώμη μου είναι ότι φταίει η εγκυμοσύνη, ο Tomo λέει ότι έτσι είναι πάντα.

Ο Τοmo.. Αν κάποιος έχει τρελαθεί σίγουρα είναι ο Tomo. Προσπαθεί να συγκεντρωθεί όσο πιο πολύ γίνετε στην μουσική αλλά κανένας δεν τον βοηθάει με αποτέλεσμα να χάνει το μυαλό του μόνο στην σκέψη ότι σε λίγο καιρό θα κρατάει στα χέρια του την κόρη του..
Είναι απίστευτο να βλέπεις το πως φωτίζετε το πρόσωπο του όταν μιλάει για την μικρή. Το χαμόγελο του μεγάλο, ομορφαίνει ακόμα πιο πολύ το πρόσωπο του, τα ζεστά καστανά του μάτια λάμπουν από ενθουσιασμό και περηφάνια. Όλοι είναι τόσο χαρούμενοι για εκείνον και την Vicky. 

Η Venia και ο Tim ζούνε αποκλειστικά στον δικό τους μικρό κόσμο. Κάνουν σχέδια για το μωρό και είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στην σχέση τους. H Venia έχει αναλάβει το παιδικό δωμάτιο, ήταν αρκετά απασχολημένη με αυτό. Ήθελε να ικανοποιήσει τον αδερφό της. Όσο έλειπαν τα αγόρια, ήταν ώρες εκεί μέσα και έφτιαχνε, δεν άφηνε κανένα μπει. Έκπληξη, έλεγε.

Σήμερα, σαν κάθε άλλη μέρα, θα επισκεπτόμουν το σπίτι της Vicky. Ήταν περίεργο. Η διάθεση μου δεν ήταν η καλύτερη..  Ίσως να ήταν ο καιρός. Είχε αρκετά σύννεφα για τέλη Αυγούστου και από ότι κατάλαβα ετοιμαζόταν για βροχή. Σπάνιο φαινόμενο για το ζεστό Los Angeles, αν και πάλι έκανε ζέστη.

Είχα και αυτό το προαίσθημα που μου έτρωγε τα σωθικά. Ανησυχούσα και δεν είχα μιλήσει με τον Jared χθες καθόλου. Συνήθως εκείνος με καλούσε και όταν του έστειλα μήνυμα δεν απάντησε.  Μόλις έφτασα στην κεντρική είσοδο χτύπησα το κουδούνι και η Venia μου άνοιξε.

"Ellie.." είπε νευρικά, "εε, τι κάνεις;" συνέχισε και πήγε πίσω αφήνοντας με να περάσω.

"Καλά" είπα παιχνιδιάρικα "πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε.. Δύο ώρες; Σου έλειψα;" ειρωνεύτηκα. Γέλασε, κάτι δεν πήγαινε καλά, το ένιωθα. Φοβόμουν να ρωτήσω. Προχώρησε προς το παιδικό δωμάτιο.

"Μαμά!" φώναξα καθώς πήγα στο καθιστικό που συνήθως βρισκόταν.

"Εδώ!" καθόταν στον καναπέ και κρατούσε το τηλεκοντρόλ του playstation στα χέρια. Κοίταξα την οθόνη. Call of Duty; Άρχισα να γελάω υστερικά.

"Τι στο καλό κάνεις;" είπα προσπαθώντας να αναπνεύσω.

"Δεν με βλέπεις; Παίζω με τον Tomo οnline! Με κέρδιζε α- πάρτα!" φώναξε και κούνησε απότομα το τηλεχειριστήριο.

"Πώς νιώθεις τώρα Milicevic; Ε; Χάνεις από γυναίκα!" είπε και συνέχισε να παίζει.

"Bosanko ηρέμησε, το παιχνίδι δεν τελείωσε." ακούστηκε η φωνή του Tomo από την τηλεόραση.

"Καλέ! Αυτό μιλάει!" φώναξα έκπληκτα.

"Ναι, έχουμε και μικρόφωνα. Ο Τοmo ξοδεύει πολύ χρόνο εδώ. Συνήθως είναι ενοχλητικό αλλά έχει και αυτό τα καλά του."

"Μόλις παραδέχτηκες ότι σου αρέσει το Call Of Duty. Milo, σημείωσε τι είπε η μαμά!" ακούστηκε πάλι η φωνή του Tomo. Γέλασα σιγά.

"Πώς το κάνεις αυτό;" ρώτησα.

"ΕΕ.. μισό λεπτό... ΠΟΝΤΟΣ ΣΤΗΝ VICKY!" φώναξε πάλι.
"Άλλο ένα Kill και την έχεις πατήσει Milicevic." είπε κοροϊδευτικά.
"Λοιπόν βλέπεις αυτό το πράγμα στο αυτί μου;" είπε δείχνοντας το bluetooth που ήταν στηριγμένο στο αυτί της.
"Αυτό είναι μικρόφωνο έχει ακόμα ένα και ο Tomo και μπορούμε και μιλάμε. Πριν έπαιζα με τον Shannon, έχασε." γέλασε και κοίταξε πάλι την οθόνη.

"Ποιος είναι εκεί;" ρώτησε ο Tomo.

"Μόλις ήρθε η Ellie." του απάντησε η Vicky και εκείνη την ώρα τον σκότωσε για ακόμα μία φορά. "Νίκησα πάλι!" συνέχισε και άφησε το χειριστήριο δίπλα.

"Γεια σου, Ellie. Εεεμ, έχουμε πρόβα πρέπει να φύγω." είπε νευρικά ο Tomo.

"Χαιρετίσματα, πες του." απάντησα.

"Η Ellie λέει χαιρετίσματα. Οκ, τα λέμε. Σ'αγαπώ" είπε χαμογελώντας και έβγαλε το μικρόφωνο από το αυτί της.

"Και εγώ" είπε ο Tomo και η Vicky έκλεισε την τηλεόραση. Μπορούσε κανείς να δει ότι της έλειπε και από τον τόνο της φωνής του Tomo μπορούσες να καταλάβεις το ίδιο. Ήταν ο ένας για τον άλλον.

"Που έχουν show απόψε;" ρώτησα

"Καλιφόρνια" μου απάντησε με ένα τεράστιο χαμόγελο.

"Πλάκα κάνεις!" τσίριξα.

"Όχι, αύριο θα είναι εδώ για δύο μέρες και μετά θα φύγουν πάλι. Δεν στο είπε ο Jared;"

"Όχι, ήμουν πολύ απασχολημένη με την δουλειά τελευταία..." η Vicky δεν απάντησε. Πραγματικά κάτι δεν πήγαινε καλά.

"Vicky, αν σε ρωτήσω κάτι θα μου απαντήσεις ειλικρινά;"

"Φυσικά!" με κοίταξε απορημένα. Τα μάτια της ήταν έκπληκτα.

"Χωρίς υπεκφυγές."

"Εντάξει..."

"Υποσχέσου το." ένιωθα περίεργα. Πραγματικά είχα ένα κακό προαίσθημα.

"Τι μου κρύβετε;" δεν ήταν έκπληκτη μόλις την ρώτησα. Με κοίταξε, το βλέμμα της με ξάφνιασε. Ήταν λυπημένη. Η έκφραση της ήταν αντίθετη με αυτή που είχε όταν μιλούσε στον Tomo. Αναστέναξε. Και τράβηξε το μαξιλάρι του καναπέ. Έβγαλε ένα περιοδικό και μου το έδωσε. Απέφυγε να με κοιτάξει  στα μάτια.

Η εικόνα της πρώτης σελίδας με χτύπησε σαν μαχαίρι, κατευθείαν στην καρδιά μου. Ένιωσα τα δάχτυλα μου τα σφίγγουν τις άκρες, ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Ένιωθα προδομένη. H εικόνα του Jared να είναι σε απόσταση αναπνοής από αυτή την κοπέλα, έτοιμος να την φιλήσει. Με σκότωνε. Δεν φαινόταν καθαρά κανένας από τους δύο, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να δω την έκφραση του, αλλά μπορούσες να δεις ότι δεν ήταν απλά φίλοι.
Πέταξα το περιοδικό στο τραπεζάκι και κοίταξα την Vicky. Της έδωσα ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Ellie, είσαι καλά;" η φωνή της ήταν ανήσυχη.

"Μόλις θυμήθηκα ότι πρέπει να τελειώσω ένα καινούριο πρόγραμμα. Θα τα καταφέρεις;"

"Εllie.. μίλα μου. Σε παρακαλώ."

"Πρέπει να φύγω. Συγνώμη."

"Ellie.."

"Συγνώμη." μουρμούρισα και βγήκα έξω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλά. Δάκρυα στα μάτια μου εμφανίστηκαν, μπλοκάροντας την όραση μου. Προχώρησα προς τον δρόμο και σήκωσα το χέρι μου ζητώντας ένα ταξί. Μόλις σταμάτησε μπήκα μέσα και του είπα να με πάει στο Wilacre Park. Δεν ήταν μακριά από εδώ. Συνήθιζα να πηγαίνω εκεί με τον Shannon.

Με πονούσε, κάθε ανάμνηση της εικόνας με έκανε να υποφέρω σιωπηλά. Τα δάκρυα μου δεν είχαν σταματήσει ούτε λεπτό. Κοίταζα έξω το παράθυρο αν και δεν έδινα σημασία στα σπίτια που σιγά σιγά λιγόστευαν.

Όταν φτάσαμε στο ύψωμα που βρισκόταν το πάρκο τον πλήρωσα και βγήκα έξω. Σήμερα δεν είχε πολύ κόσμο λόγου του καιρού. Προχώρησα σιγά σιγά και μπήκα μέσα στο πάρκο.

Πώς μπόρεσε; Πώς μπόρεσε να με αφήσει; Πώς μπόρεσε να πάει με κάποια άλλη γυναίκα; Νόμιζα ότι με αγαπούσα. Αφού ποτέ δεν στο είπε μουρμούρησε μία μικρή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Το έδειχνε. Σκέφτηκα ως απάντηση.. Τότε μίλα του, αύριο θα είναι πίσω και ξεκαθάρισε το, σκέφτηκα. Τελείωσε το.

Τα μάτια μου άρχισαν να με πονάνε, τα χέρια μου έτρεμαν. Κάθισα στο παγκάκι καθώς η βροχή ξεκίνησε σιγά σιγά μουσκεύοντας το σώμα μου. Κράτησα με τα δάχτυλά μου ξύλινο κάθισμα, πίεσα δυνατά και παραδόθηκα στους λυγμούς μου.



'Cause nothin' lasts forever αnd we both know hearts can change