Κεφάλαιο 5ο: Α Fire Inside (ΜΕΡΟΣ Α')

a fire inside

PART I

Κράτησα τα ρούχα του Shannon, καθώς προχωρούσα προς στο καθιστικό του διαμερίσματος μου. Είχε σηκωθεί και παρατηρούσε το δωμάτιο με περιέργεια στο βλέμμα του και ενδιαφέρον. Έβηξα ελαφρά, αυτόματα κάλυψα το στόμα μου.
"Ορίστε" είπα δίνοντας τους τα ρούχα. Τα μάτια του με κοίταξαν έντρομα.
"Είσαι άρρωστη;" με ρώτησε.
"Όχι, ξεροκατάπια" ξανά έβηξα. Η έκφραση του δεν άλλαξε. Προχώρησα προς την πόρτα και με ακολούθησε. Άνοιξα την πόρτα από ευγένεια για να περάσει.
"Καληνύχτα." του είπα. Γύρισε και τα γαλάζια του μάτια συνάντησαν τα δικά μου.
"Καληνύχτα. είπε χαμογελώντας και έκλεισα την πόρτα. Πήγα στο υπνοδωμάτιο μου και άφησα το σώμα μου να βουλιάξει μέσα στο ζεστό μου κρεβάτι.

Όταν ξύπνησα, ο λαιμός μου και το κεφάλι μου πονούσαν. Ένιωθα ότι τα πνευμόνια μου δεν δεχόταν αρκετό αέρα. Έβηξα, λάθος κίνηση. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι, για να πάω να βρω το κινητό μου. Πληκτρολόγησα τον αριθμό του μόνου ατόμου που ήθελα να μιλήσω. Ήταν το πιο κοντινό μου πρόσωπο στο L.A. Μετά από μερικούς χτύπους, απάντησε.
"Παρακαλώ;" είπε νυσταγμένα.
"Shannon; Η Ellie είμαι." ο ήχος της φωνής μου με τρόμαξε.
"Elli; Μικρή ακούγεσαι χάλια!"
"Κρύωσα." δικαιολογήθηκα.
"Μα χθες ήσουν μια χαρά."
"Ναι..." ήθελα να κατηγορήσω τον Jared, αλλά δεν το έκανα. Ότι έγινε, έγινε.
"Θέλεις να έρθω από εκεί;" προσφέρθηκε. Δεν μου άρεσε που χρειαζόμουν κάποιον, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω και πολλά μόνη μου. Ήμουν τόσο κουρασμένη.
"Ναι, παρακαλώ" πρόφερα σιγά.
"Σε δέκα λεπτά είμαι εκεί" είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Μετά από λίγα λεπτά, το κουδούνι ακούστηκε. Σηκώθηκα σέρνοντας τα πόδια μου και πήγα προς την πόρτα για να του ανοίξω. Μόλις με είδε, με τράβηξε πάλι μέσα στο υπνοδωμάτιο. Με βοήθησε να ξαπλώσω και με σκέπασε. Έπειτα ξάπλωσε δίπλα μου.
"Και αν σε κολλήσω;" ρώτησα.
"Δεν παθαίνω τίποτα." χαμογέλασε.

Αρχίσαμε και μιλάγαμε. Για τα παιδικά και τα εφηβικά μας χρόνια. Διάφορες αναμνήσεις και ιστορίες ανεκτίμητες. Τον εμπιστευόμουν και εκείνος εμένα. Ήταν σαν τον μεγάλο αδερφό που δεν είχα ποτέ. Είχαν συμβεί αρκετά μεταξύ μας. Ακόμα μου άρεσε σαν άντρας, αλλά είχα άλλα πιο δυνατά συναισθήματα για εκείνον. Μιλάγαμε αρκετές ώρες. Δεν ξέρω πόσες. Δεν με ενδιέφερε. Κάποια στιγμή, συζητήσαμε για τα ερωτικά. Εκεί ένιωσα αμήχανα, όταν ενηλικιώθηκα είχα μία αρκετά επαναστατική συμπεριφορά, και δεν χάρηκα να την μοιραστώ. Ο Shannon γέλασε και μου είπε αντίστοιχα πράγματα, όπως όταν ξεκίνησαν την περιοδεία για την προώθηση του πρώτου άλμπουμ. Είχε ξεσαλώσει λίγο...

Κοίταξε το ρολόι του.
"Πρέπει να φύγεις." διαπίστωσα λυπημένα.
"Θέλεις να έρθεις μαζί μου;" με ρώτησε.
"Κατά λάθος, δεν είμαι σε θέση να πάρω τα πόδια μου." είπα σιγά. Ο λαιμός μου είχε κουραστεί.
"Θα έρθω να σε πάρω με το αυτοκίνητο, για λίγες μέρες θα μείνεις σπίτι μου, μέχρι να νιώσεις καλύτερα." μου είπε και δεν άφησε περιθώριο άρνησης.
"Και γιατί να έρθω σπίτι σου;"
"Γιατί δική μου ιδέα ήταν να πέσει στην πισίνα ο χαμένος, εξάλλου εκεί θα είναι πάντα κάποιος μαζί σου να σε προσέχει. Εδώ είσαι λίγο μακριά." είπε. "Την επόμενη φορά που θα παίξουμε και θα σου πουν να κάνεις κάτι με τον Jared, να το κάνεις. Δεν δαγκώνει. Από όσο ξέρω." συμπλήρωσε πονηρά. Τον έσπρωξα για να σταματήσει.

"Με εμπιστεύεσαι." συμπέρανα.
"Φυσικά και σε εμπιστεύομαι."
"Μα με ξέρεις μόνο μερικές μέρες."
"Είσαι φίλη των φίλων μου, εξάλλου και εσύ εμπιστεύεσαι εμένα. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό."
"Σωστά."
"Πάω να φέρω το αυτοκίνητο και να καλέσω την Venia, ετοίμασε τα πράγματα σου." πρόσταξε.
"Μάλιστα κύριε!" είπα και προσπάθησα να σηκωθώ. Με έσπρωξε πάλι πίσω.
"Άκυρο, θα φέρω την Venia εδώ. Μην κουνηθείς καθόλου. Που είναι τα κλειδιά του σπιτιού;"
"Shannon, κρυωμένη είμαι δεν θα πεθάνω κιόλας!" μου έριξε ένα άγριο βλέμμα.
"Καλά..." είπα και βολεύτηκα καλύτερα πάνω στο κρεβάτι.
"Που είναι τα κλειδιά;"
"Στο τραπεζάκι του σαλονιού." του είπα και εξαφανίστηκε.
"Επιστρέφω." φώναξε και η πόρτα έκλεισε.

Σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν πουθενά στο σπίτι και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου. Τα έβαλα όλα σε μία τσάντα, μαζί με τα πράγματα καλλωπισμού σε μία άλλη και ξαναπήγα στο κρεβάτι. Με τον τέλειο μου συνχρονησμό λίγα λεπτά αργότερα εμφανήστικε η Venia στο δωμάτιο και έπεσε πάνω μου να ε αγκαλιάσει.
"Venia, θα κολλήσεις!"
"Συγνώμη! Συγνώμη, συγνώμη!"
"Γιατί παιδί μου;"
"Γιατί αν δεν σου ζήταγα να φιλήσεις τον Jared δεν θα είχε γίνει τίποτα!"
"Ας το ξεχάσουμε, εντάξει;" τα μάτια της ήταν μετανιωμένα.
"Εντάξει!" συμφώνησε. "Τι θέλεις να κάνω;" ρώτησε.
"Τίποτα τα έχω όλα έτοιμα. Απλά να με βοηθήσεις λίγο με τα παπούτσια μου γιατί δεν μπορώ να κατέβω με τις παντόφλες."
"Περίφημα!" είπε και με βοήθησε να βάλω τα παπούτσια... και να σηκωθώ...και κουβάλησε τα πράγματα μου... ένιωθα άχρηστη!

Κατεβήκαμε κάτω, ο Shannon ήρθε, πήρε τα πράγματα μου και με βοήθησε να καθίσω στο πίσω κάθισμα. Μπήκε στην θέση του οδηγού με την Venia δίπλα του.
"Τυχερή αυτή που θα σε πάρει" είπα χαμηλόφωνα.
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ, ότι φαντάσου να κάνεις έτσι για εμένα."
"Δίκιο έχει! Φαντάσου πώς θα έκανες για την κόρη σου." συμπλήρωσε η Venia. Της έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Εκείνη σήκωσε τα χέρια της δηλώνοντας ότι είναι αθώα. Η διαδρομή πέρασε γρήγορα. Γελούσαν και με πείραζαν όλη την ώρα και εγώ απλά τους κοιτούσα πεισματάρικα και μουτρωμένα. Ο λαιμός μου, δεν μου επέτρεπε να απαντήσω.

Μόλις φτάσαμε και οι δύο ήρθαν να με βοηθήσουν.
"Το ξαναλέω! Κρυωμένη είμαι! Όχι ετοιμοθάνατη!" είπα λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε με αποτέλεσμα να να αρχίσω να βήχω πάλι. Με βοήθησαν να μπω μέσα στο σπίτι, με πήγαν ως τον ξενώνα και με έβαλαν να ξαπλώσω. Δεν με άφηναν λεπτό.

Την επόμενη μέρα, όλα έγινα όπως τα είχε πει ο Shannon. Πάντα ήταν κάποιος μαζί μου να με προσέχει. Ο Tomo, ο Tim, η Vicky.. δεν με άφηνα μόνη μου μέχρι να γίνω καλύτερα. Το βράδυ κάθισα με τον Shannon.
"Δείχνεις προβληματισμένη." μου είπε. Ήμουν, μπερδεμένη, θυμωμένη, προβληματισμένη και φοβισμένη. Δεν του είχα μιλήσει για το προχθεσινό βράδυ. Δεν ήξερα πώς να του το πω. Απλά πες το...
"Είμαι μπερδεμένη." κατέληξα κοιτάζοντας τα δάχτυλά μου.
"Το κατάλαβα." προσπάθησε να με κάνει να συνεχίσω.
"Shannon, τι νιώθεις για εμένα;" τον ρώτησα ξεκάθαρα.
"Τι εννοείς;"
"Θέλω να πω... Εμείς οι δύο είχαμε κάτι... Εμένα μου άρεσε."
"Ellie, δεν ξέρω. Η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη από ότι νομίζεις. Αυτό που είχαμε εμείς, ήταν απλά ανάγκη της στιγμής. Δεν το μετανιώνω, γιατί μου άρεσε και εμένα. Αλλά, δεν μπορώ πλέον να σε δω σαν κάτι παραπάνω από την μικρή μου αδερφή." ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου, αλλά και πάλι. Η απόρριψη...
"Έκανα κάτι λάθος;" ρώτησα δειλά.
"Όχι. Απλά κάτι είναι λάθος με εμένα." είπε και χαμογέλασε. Πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο μου και με έφερε κοντά του.

"Shannon;"
"Ναι;"
"Γιατί ο Jared δεν έρχεται να με δει; Είμαι μέσα στο σπίτι του για πάνω από δώδεκα ώρες και δεν τον έχω δει, ούτε έχει κάνει κάποιο προσβλητικό σχόλιο."
"Γιατί σου έλειψε;" με ρώτησε. Μπορούσα να φανταστώ το πονηρό του χαμόγελο. Τα μάγουλα μου είχαν πάρει φωτιά.
"Όχι, απλά... Τις προάλλες. Ήρθαμε λίγο πιο κοντά και με μπέρδεψε και δεν ξέρω, δεν έδειξε να με μισεί, ως συνήθως."
"Τι εννοείς;"
"Δεν σου είπε τίποτα;"
"Όχι" γέλασε σιγά.
"Ψεύτη!"
"Καλά, ίσως να ανέφερε κάτι..."
"Δεν μου απάντησες!" προσπάθησα να αλλάξω θέμα. Δεν ήξερα γιατί με ενδιέφερε ξαφνικά τόσο πολύ.
"Ο Jared από μικρός είναι... Περίεργος."
"Τι εννοείς;"
"Έχει αρρωστήσει πολλές φορές κατά την διάρκεια περιοδείας και δεν θέλει να το διακινδυνέψει, αυτό είναι όλο." τον δικαιολόγησε. Τι με είχε πιάσει;
"Οκέι...;" μία περίεργη γκριμάτσα σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.
"Κοίτα." έπιασε το κινητό του από το κομοδίνο και πληκτρολόγησε κάτι. Πέρασαν μερικά λεπτά και κάποιος χτύπησε την πόρτα.
"Μπες!" φώναξε ο Shannon. Ο Jared άνοιξε αργά την πόρτα.
"Είναι αναγκαίο;" ρώτησε. Δεν έβαλε μέσα το πρόσωπο του.
"Ναι." Και τότε τον είδα. Δεν άντεξα πάνω από δύο δευτερόλεπτα και είχα πάρει αγκαλιά τον Shannon και γέλαγα. Φορούσε μία άσπρη ιατρική μάσκα, για την προστασία από τα μικρόβια.
"Πήγαινε να βάλεις και το υπόλοιπο σετ και θα σας αφήσω να παίξετε τον γιατρό." είπε ο Shannon. Το γέλιο μου, μου κόπηκε απότομα και τον κοίταξα εκνευρισμένα.
"Τι στο διάολο;"
"Καλά, ένα αστείο έκανα!"
"Τι με ήθελες;" ρώτησε ο Jared αγνοώντας την προηγούμενη σκηνή.
"Τίποτα, απλά ήθελα να την κάνω να γελάσει" ο Jared στριφογύρισε τα μάτια του και βγήκε έξω.
"Βλέπεις τι σου έλεγα;"
"Γιατί δεν ζητάτε επαγγελματική βοήθεια;" ρώτησα σοβαρά. O Shannon γέλασε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.
"Καληνύχτα, μικρή" είπε και βγήκε έξω από το δωμάτιο.
"Καληνύχτα." χαμογέλασα και άφησα έναν γλυκό ύπνο να με παρασύρει, παρά τα προβλήματα υγείας μου.

Η μέρα που ξημέρωσε, ήταν διαφορετική. Ένιωθα καλύτερα. Μπορούσα να αναπνεύσω. Αλλά ο λαιμός μου, ακόμα με πονούσε. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στην κουζίνα. Ένιωθα χαρούμενη και ήρεμη μετά από μερικές μέρες.

Ο Jared μπήκε στην κουζίνα χωρίς να καταλάβει την παρουσία μου. Πήγε κατευθείαν στο ψυγείο και έβγαλε έξω ένα μπολ με φρούτα. Σφύριζε αδιάφορα. Προχώρησα αργά από πίσω του με σκοπό να τον τρομάξω. Απλά περίμενα να γυρίσει.
"Α,στο καλό!" φώναξε. Άρχισα να γελάω διασκεδάζοντας το θέαμα.
"Δεν ήταν αστείο!" συνέχισε.
"Καλημέρα και σε σένα." του είπα ειρωνικά. Άρχισε να απομακρύνετε σιγά σιγά μακριά μου.
"Καλά ντε, δεν έχω και λέπρα." του είπα ειρωνικά.
"Δεν είναι αυτό..."
"Ναι, ναι.. Μου εξήγησε ο Shannon. Δεν σε παρεξηγώ μην ανησυχείς."
"Δεν με ενδιέφερε και τόσο τι πιστεύεις για εμένα" μου πέταξε. Εκνευρίστηκα. Αγνόησα το σχόλιο του.
"Να σε ρωτήσω κάτι;"
"Ελεύθερα, αλλά σε παρακαλώ όσο πιο μακριά μου... εντάξει. Πες μου" είπε καθώς απομακρυνόταν.
"Αν είχες παιδί, και είχε αρρωστήσει τι θα έκανες;"
"Είμαι λίγο μικρός για να γίνω πατέρας." είπε.
"Δεν το νομίζω. Εγώ μοιάζω για κόρη σου."
"Και πότε σε έκανα; Στα πέντε μου; Μπράβο ενεργητικότητα!" ειρωνεύτηκε.
"Προς πληροφόρηση σου είμαι είκοσι-πέντε. Και δεν ντρέπομαι να το πω, γιατί δεν έχω φτάσει στα άντα ακόμα... Όχι, σαν άλλους." με κοίταξε εκνευρισμένα.
"Και πάλι, μοιάζω μικρότερος από εσένα." γέλασε. "Και στο κάτω κάτω... Που ξέρεις ότι είμαι σαράντα;"
"Μοιάζεις με σαράντα!"
"Εντάξει! Ό,τι πεις!" είπε και προχώρησε προς την πόρτα αρπάζοντας ένα μήλο. Τα δόντια του διαπέρασαν με ευκολία το φρούτο, μετά έγλειψε ελαφρά το σημείο που δάγκωσε για να γευτεί τον χυμό του. Ένα ρίγος πέρασε την σπονδυλική μου στήλη.
"Πάω στο δωμάτιο... ναι" είπα μπερδεμένα. Δεν είπε τίποτα και πήγα με γρήγορο βήμα να κλειστώ μέσα στον ξενώνα.