Κεφάλαιο 2ο: Bad Obsession

Bad Obsession.

Παρόν 

Κουλουριάστηκα κάτω από το πάπλωμα μου. Έδιωξα με τα δάχτυλα μου μερικά από τα δάκρυα που είχαν μείνει στα μάτια μου.
Το ήξερες ότι θα τελειώσει.. Μην παραπονιέσαι είπα στον εαυτό μου. Ήταν η αλήθεια. Είχα κάτι με τον Shannon αλλά δεν ήταν τόσο δυνατό για να κρατήσει.. Τουλάχιστον από την δική του πλευρά.

"Claire.." δεν μπήκα καν στον κόπο να δω ποιος είναι.

"Claire!" άκουσα την συγκάτοικο μου να φωνάζει.

"Τ, δεν έχω όρεξη.." η T τράβηξε με δύναμη το σκέπασμα. Έκανα μία γκριμάτσα πριν την κοιτάξω.

"Μπορείς να μου πεις τι θέλεις;" ο τόνος μου ήταν καθαρά εκνευρισμένος.

"Τηλέφωνο."

"Δεν είμαι εδώ. "

"Κρίμα, το έχω πει ότι είσαι εδώ." είπε και πέταξε το τηλέφωνο στο κρεβάτι. Άρπαξα ένα μαξιλάρι και το πέταξα προς το μέρος της. Αστόχησα.

"Και εγώ σ'αγαπάω!" και με αυτό βγήκε έξω από το δωμάτιο. Πείρα μία βαθιά ανάσα και σήκωσα το ακουστικό.

"Παρακαλώ;"

"Claire;" ακούστηκε μία γυναικεία φωνή,

"Vicky! Τι κάνεις;"  Την χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή και χάρηκα που με πήρε τηλέφωνο. Δεν είχα σκοπό να μιλήσω σε κάποιον.. Αλλά μπορούσα να την εμπιστευτώ.

"Καλά είμαι, που χάθηκες εσύ;" τι της απαντάω εδώ;

"Εδώ μωρέ.. Δουλειές για το ράδιο.. Εξάλλου μόνο σήμερα δεν βγήκα." προσπάθησα να δικαιολογηθώ. Δεν ήξερα τι είχε πει ο Shannon. Χθες το βράδυ χωρίσαμε, ακόμα ένιωθα ένα τσίμπημα στην καρδιά μου. Με πονούσε.. αρκετά. Αλλά ήταν καλύτερο για όλους μας να το αγνοήσω.

"Εσύ τι κάνεις;" ρώτησα προσπαθώντας να αποτρέψω την φωνή μου από το να σπάσει. Δεν έπρεπε να δείξω κάποιο σημάδι αδυναμίας. Μου ήταν τόσο δύσκολο να σκέφτομαι ότι είμαι λίγα μέτρα μακριά του και εγώ να κάθομαι μέσα. Έπρεπε να είμαι εκεί έξω, να προσπαθήσω. Ακόμα και ως φίλοι.. Σήμαινε πολλά για εμένα. Ήθελα να δω πως είναι. Αν πόνεσε έστω και λίγο. Αν τον πείραξε. Αν ενδιαφέρεται για εμένα.. Ναι, καλά. ακούστηκε μία φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αναστέναξα σιγά.

"Claire; Καλέ, ακούς;"

"Εμμ.. Ναι, ναι.." μουρμούρισα.

"Τι είπα;"

"Δεν σε πρόσεχα.. Συγνώμη. Το μυαλό μου είναι λίγο απασχολημένο με την δουλειά τις τελευταίες μέ-."

"Αυτό ήταν. Θα είμαι εκεί σε δέκα λεπτά. Το καλό που σου θέλω να μου ανοίξεις."

Μετά από δέκα λεπτά, η καστανομάλλα φίλη μου βρισκόταν στην πόρτα. Τα μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια της με κοιτούσαν ανήσυχα. Δεν μου άρεσε να την βλέπω έτσι. Πήγαμε στο καθιστικό, της πρόσφερα ένα ποτήρι κρύο τσάι. Δεν μιλούσα. Η σιωπή ήταν τόσο βολική για εμένα.

"Tι έγινε με τον Shannon;" με ρώτησε. Δεν την περίμενα αυτή την ερώτηση, ποτέ δεν με ρώταγε απευθείας, προφανώς θα ήθελε και την δική μου πλευρά.

"Τελείωσε.. Δεν έγινε τίποτα άλλο." απάντησα όσο πιο αδιάφορα γίνετε.

"Και εσύ πως νιώθεις;" η φωνή της γεμάτη ενδιαφέρον.

"Αλήθεια θα την κάνουμε αυτή την συζήτηση;"

"Claire, αφού σε λίγο θα αρχίσεις να μιλάς.. Γιατί πρέπει να μου βγάλεις την ψυχή μέχρι να το κάνεις;"

"Δεν θέλω να το συζητήσω Vicky."

"Θέλεις να μου πεις τι έγινε;"

"Όχι;" απάντησα αβέβαια. Δεν είπε τίποτα. Απλά περίμενε. Κοίταγα το ποτήρι μου επίμονα. Δεν ήθελα να μιλήσω αλλά κάτι μέσα μου με έτρωγε..

"Εντάξει. Με άφησε, αυτό έγινε. Και με πονάει. Πονάει πολύ! Δεν μπορώ να το ελέγξω και είναι τόσο άδικο. Θέλω να πω, όλοι ξέραμε ότι δεν θα έμενα για πολύ με τον Shannon. Είναι ο Shannon! Είμαι ευχαριστημένη από την σχέση, αλλά δεν ήθελα να τελειώσει τόσο νωρίς." η φωνή μου ήταν γεμάτη ένταση. Δεν ήξερα αν μπορούσα να συγκρατηθώ.

"Και τώρα τι θα κάνεις για αυτό;" προσπαθούσε να με βοηθήσει να σκεφτώ καθαρά. Πάντα με βοηθούσε σε τέτοιες καταστάσεις και πάντα θα είμαι ευγνώμων για αυτό.

"Τίποτα. Θα προσπαθήσω να είμαι φίλη του πάλι. Είναι ο μόνος τρόπος να τον έχω στην ζωή μου." το τελευταίο το είπα περισσότερο στον εαυτό μου.

"Είσαι σίγουρη ότι αυτό θα πετύχει; Claire, τον αγαπάς αυτόν τον άντρα." η λέξεις που χρησιμοποίησε με σόκαραν. Χρησιμοποίησε την λέξη αγαπώ. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Όχι, αυτό θα κατέστρεφε τα πάντα.

"Δεν ξέρεις τι λες. Ήμασταν μόνο μερικούς μήνες μαζί, για όνομα Vicky!" ήξερα ότι με το να προσπαθώ να την μεταπείσω ήταν σαν κρυβόμουν πίσω από το δάχτυλο μου. Κυριολεκτικά ανούσιο. Δεν είχα όρεξη να μιλήσω παρά πάνω όσο και να με έτρωγε έπρεπε να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Όχι ότι δεν εμπιστευόμουν την Vicky, προς θεού! Ήταν ότι πιο κοντινό είχα σε αδερφή. Απλά δεν ήθελα να ακούσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Πέρασαν αρκετά λεπτά, όταν αποφάσισα να σπάσω την σιωπή.

"Ξέρεις τι με ενοχλεί πιο πολύ; Το ότι με άφησε για κάτι ανούσιο. Δεν ήταν ότι δεν ένιωθε τίποτα. Ένιωθε! Το έδειχνε αν όχι και τόσο συχνά αλλά το έδειχνε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως αφήνεις έναν άνθρωπο που νοιάζεται τόσο πολύ για εσένα να φύγει! Θέλω να πω, είμαι από τα λίγα άτομα στον πλανήτη που όταν έβγαινα μαζί του, έβγαινα με τον Shannon, όχι με τον drummer των 30 Seconds to Mars. Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει και να ξεχωρίσει τα άτομα που τον αγαπάνε; Είναι τόσο δύσκολο δηλαδή; Την μία μέρα σε έχει στην αγκαλιά του, δεν μιλάει, απλά σε κρατάει προστατευτικά μέσα στην αγκαλιά του και την άλλη σου λέει ότι όλο αυτό πρέπει να τελειώσει εδώ γιατί δεν οδηγεί πουθενά. Πες μου! Εσύ τι καταλαβαίνεις; Που πρέπει δηλαδή να οδηγήσει και τον βγάζει σε αδιέξοδο. Τι δεν του έδινε άλλη επιλογή από τον χωρισμό;" δεν είχα καταλάβει ότι φώναζα, αλλά ένιωθα πολύ καλύτερα από πριν. Σαν είχα αφήσει ένα μεγάλο βάρος να ξεγλιστρήσει από τους ώμους μου.

"Το ήξερα ότι τον αγαπάς." είπε η Vicky και χαμογέλασε.

"Ναι! Το παραδέχομαι! Τον αγαπάω. Είμαι ερωτευμένη μαζί του εδώ και τρία χρόνια! Τρία ολόκληρα χρόνια το κρατάω μέσα μου. Πίστευα ότι αυτή η σχέση θα μου έδινε την ευκαιρία να του μιλήσω αλλά δεν τα κατάφερα.."

"Claire.."

"Προφανώς δεν είμαι αρκετά καλή για εκείνον. Το κατανοώ. Αλλά-"

"Claire! Μην το ξαναπείς αυτό! Ήσουν υπερβολικά καλή για εκείνον." γέλασα σιγά, σα να είχε πει κάποιο ανέκδοτο. Φυσικά και δεν ήμουν αρκετά καλή για εκείνον. Ποτέ δεν θα είμαι. Δεν είμαι κάποιο χαζό μοντέλο. Δεν είχα τις καλύτερες αναλογίες. Μπορεί αυτό να έφταιγε από την αρχή.

Σιωπή πάλι έπεσε ανάμεσα μας. Δεν ήξερα τι άλλο να πω. Ένιωθα τόσο μπερδεμένη. Δεν το πιστεύω ότι τον κατηγόρησα. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό.

"Vicky.. έχεις μιλήσει μαζί του;" ήμουν διστακτική. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να ακούσω την απάντηση.

"Όχι, για αυτό ήρθα να σε βρω. Ούτε εκείνος εμφανίστηκε σήμερα. Ήταν περίεργο να μην είστε εκεί..."

"Ο Τοmo; Ρώτα τον αν ξέρει που είναι. Αν είναι καλά, μόνο αυτό θέλω..."

"Αλήθεια νοιάζεσαι για εκείνον." η φωνή της ήταν τόσο χαμηλή που με δυσκολία την άκουσα αν και καθόμουν σχεδόν δίπλα της. Κοίταγε την οθόνη του κινητού της, πληκτρολόγησε έναν αριθμό και έφερε το ακουστικό στο αυτί της. Μετά από λίγο κάποιος απάντησε.

"Ναι;" άκουσα την Vicky να λέει.

"Που είσαι εσύ;" ο τόνος της ήταν περίεργος. Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Με ποιόν μιλούσε; Τα μάτια της με κοιτούσαν πονηρά, σαν ένα μικρό παιδάκι που είχε σπάσει κάτι και προσπαθούσε να το κρύψει.

"Ναι, εδώ είμαι. Θέλεις να της μιλήσεις; Μισό λεπτό." έκλεισε το μικρόφωνο του ακουστικού με το χέρι της.

"Claire, ο Shannon είναι. Θέλει να σου μιλήσει." τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Ούτε εγώ η ίδια δεν κατάλαβα πότε έφυγα και βρέθηκα μέσα στο δωμάτιο μου. Ήμουν σκεπασμένη κάτω από τα σκεπάσματα προσπαθώντας να προστατευτώ.

Η Vicky μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Κρατούσε ακόμα το τηλέφωνο και μιλούσε. Δεν μπορούσα να ακούσω την συζήτηση. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Ντρεπόμουν να μιλήσω στον Shannon. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ένιωθα σαν να ήμουν ξανά στο λύκειο και το αγόρι που είχα κόλλημα ήθελε να μου μιλήσει. Πάντα το απέφευγα.

Η Vicky, τράβηξε τα σκεπάσματα και μου έδωσε το τηλέφωνο.

"Μίλα!" είπε μέσα από τα δόντια της και βγήκε έξω από το δωμάτιο. Δεν ήξερα τι ακριβώς έπρεπε να πω; Χθες χωρίσαμε! Τώρα θα συμπεριφέρομαι σαν να μην συνέβη τίποτα; Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς έβαλα το ακουστικό του κινητού στο αυτί μου.

"Παρακαλώ;"

"Πόσο είσαι δέκα;" άκουσα την φωνή του Shannon. Αυτόματα χαμογέλασα.

"Ει, αγχώθηκα! Λίγη κατανόηση δεν βλάπτει." το χαμηλό γέλιο του ακούστηκε, το στομάχι μου είχε αυτή την περίεργη αίσθηση και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

"Πώς είσαι;" η φωνή του είχε ένα τόνο ανησυχίας, δεν μου άρεσε αυτό. Τώρα που τον άκουγα ήμουν καλά. Μπορεί να έγινε ό,τι έγινε αλλά παρέμενε ο καλύτερος μου φίλος.

"Καλά." απάντησα περισσότερο στον εαυτό μου.

"Θέλεις να έρθω από εκεί; Θα πάρω καμία ταινία... λίγο ποπκόρν.. όπως παλιά." η πρόταση ακούστηκε δελεαστική.

"Δεν έχω και τόσο όρεξη, συγνώμη." προσπάθησα να το αποφύγω.

"Γιατί δεν ήρθες στο μπαρ σήμερα;" η ερώτηση ήταν ξαφνική. Δεν μπορούσα να καταλάβω τον τόνο της φωνής του. 


"Δεν ένιωθα καλά. Απλά ήθελα να κάτσω σπίτι." 


"Claire.." 


"Πρέπει να κλείσω. Η Vicky θα φύγει σε λίγο. Καληνύχτα..." πήγε να μου απαντήσει αλλά έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο. Ήξερα πολύ καλά που θα καταλήγαμε. Δεν ήθελα να τον ακούω να νιώθει άσχημα. Με έκανε να νιώθω ακόμα χειρότερα. 


"Πώς πήγε;" ρώτησε η Vicky μπαίνοντας στο δωμάτιο. 


"Σε μισώ." απάντησα και κουλουριάστηκα πεισμωμένα κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού μου.