Κεφάλαιο 18ο: Since You're Gone

Since You're Gone

Ένιωσα το κεφάλι μου βαρύ. Μία ζαλάδα, μία γλυκιά ζαλάδα μπέρδευε τα βήματα μου. Ήπια ακόμα μία γουλιά από το ποτό μου. Ο άντρας, παράξενος δίπλα μου είπε κάτι και γέλασε. Μιμήθηκα την αντίδραση του καθώς προσπάθησα να καταλάβω τι έλεγε. Η φωνή του ήταν παραμορφωμένη και μιλούσε πολύ δυνατά.. Έκανε το κεφάλι μου να πονάει. Ακόμα μία γουλιά. Τον κοίταξα και γέλασα ακόμα μία φορά. Το χαμόγελο μου πλατύ καθώς έφερα τα χείλη μου στο αφτί του.
"Σπίτι μου ή σπίτι σου;" ρώτησα με ύφος όλο νόημα.
"Όπου θέλεις εσύ, γλύκα." χαμογέλασα πονηρά και του έκλεισα το μάτι. Τον τράβηξα από το πουκάμισο και τα χείλη μου συνάντησαν τα δικά του, καθώς το χέρι μου κατέβηκε στον ανδρισμό του.

Ανταπέδωσε γενναιόδωρα το φιλί και με κόλλησε πάνω στον πάγκο του μπαρ.
Ακόμα ένας άντρας στην λίστα μου. Δεν ξέρω τι ήθελα να αποδείξω.. Ίσως να θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου με κάποιο τρόπο επειδή τον έχασα. Αηδίαζα με κάθε εκατοστό του δέρματος μου. Αηδίαζα με τα πάντα πάνω μου, όλα ήταν ένα καλοστημένο παιχνίδι για να κάνω σεξ. Δεν με ενδιέφερε με ποιόν ή με τι. Έτσι δεν τον σκεφτόμουν. Ήταν πολύ χυδαίο εκ μέρους μου και λάθος.. Αλλά ένιωθα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Ήμουν χειρότερη από πόρνη, το ξέρω πολύ καλά αυτό, αλλά κανένας δεν είχε το θάρρος να με φέρει πίσω... Δεν είναι ότι δεν προσπάθησαν να κρατήσει επικοινωνία μαζί μου κανένας.. Απλά εγώ το έκοψα. Καλύτερα για όλους. Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου και να τον προστατεύω από όλους εκτός από εμένα.
Όταν χώρισα με τον Jared Leto, κατάλαβα τρία πράγματα για τον εαυτό μου. Πρώτον, είμαι καλή στο να καταστρέφω τα πάντα στην ζωή μου. Δεύτερον, μου έλειπε, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχτώ ποτέ πουθενά αλλού εκτός από τις σκέψεις μου. Και τρίτον, τον αγαπούσα. Τον αγαπούσα τόσο όσο τίποτα άλλο. Μου δημιουργούσε αυτό το ζεστό συναίσθημα μέσα μου που δεν μπορούσα να το ελέγξω. Αλλά μπορούσα να τα σκεφτώ αυτά όταν τα συναισθήματα μου επιστρέψουν.

Δεν υπήρχε όμως χώρος για συναισθηματισμούς. Έπρεπε να τον ξεπεράσω με κάποιον τρόπο. Διάλεξα τον χειρότερο. Απομακρύνθηκα από τον σημερινό εραστή μου και πείρα το τσιγάρο μου στα δάχτυλα μου, τράβηξα μία γερή τζούρα που μπλόκαρε τον λαιμό μου και γέμισε τα πνευμόνια μου. Ένιωσα το κεφάλι μου βαρύ. Με μισάνοιχτα χείλη έφερα το πρόσωπο μου κοντά στον άντρα μπροστά μου, σχεδόν ακουμπούσαν καθώς επέτρεπα στον καπνό να ξεφύγει από τα πνευμόνια μου. Ύστερα τα χείλη μου άγγιξαν τα δικά του. Δεν ένιωθα τίποτα για να είμαι ειλικρινής. Χαμογέλασα διακόπτοντας το φιλί.

"Έχω μία πιο γρήγορη λύση" μουρμούρισα "έχεις αυτοκίνητο;" έγνεψε καταφατικά και βγήκα με μπερδεμένα βήματα από το μπαρ.





Το κεφάλι μου ήταν βαρύ. Για ακόμα ένα βράδυ... για ακόμα ένα βράδυ είχα καταλήξει στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Ήμουν ακόμα με τα ρούχα καθώς σηκώθηκα από το κρεβάτι. Ήταν περίεργο το πως δεν λιποθύμησα εχθές το βράδυ. Προφανώς ο οργανισμός μου είχε συνηθίσει το ποτό μετά από λίγες εβδομάδες. Σηκώθηκα αργά και έβαλα τα ταλαιπωρημένα μποτάκια μου. Το φως της ημέρας ήταν πολύ δυνατό με αποτέλεσμα να τυφλώνει τα μάτια μου. Πασπάτεψα για λίγο το κομοδίνο δίπλα μου και άρπαξα τα γυαλιά ηλίου τα έβαλα με μία γρήγορη κίνηση και είχαν αποτέλεσμα.

Περπάτησα προς την κουζίνα. Έβγαλα έξω το πρώτο πράγμα που βρήκα στο ψυγείο. Γάλα. Ήπια γεμίζοντας το άδειο στομάχι μου. Την υπόλοιπη μέρα έκανα μερικές από τις εκκρεμότητες της δουλειάς μου. Είχα σταματήσει να πηγαίνω στην εταιρία, ζήτησα να δουλεύω από το σπίτι και αν γίνετε να εμφανίζομαι μόνο όταν ήταν απαραίτητη η παρουσία μου.

Και έτσι ήταν η ζωή μου, εδώ και ένα μήνα περίπου. Έβγαινα, ξενυχτούσα και προσπαθούσα να κρατήσω το μυαλό μου απασχολημένο και το σώμα μου να μην νιώθει τίποτα. Έπινα πολύ και κάθε βράδυ στο πλάι μου βρισκόταν και κάποιος άλλος άντρας. Περνούσα καλά, ή τουλάχιστον έτσι έλεγα στον εαυτό μου.  Είχα παρατήσει κάθε ασχολία της προκοπής. Είχα απομακρύνει τους πάντες. Δεν ήθελα να δουν ότι είμαι αδύναμη. Το παρελθόν μου, μου χτυπούσε την πόρτα και εγώ το καλοδεχόμουν επιτρέποντας του να με διαλύσει. Έκανα όλα τα λάθη του παρελθόντος. Προσπαθούσα να ξεπεράσω κάτι, καταστρέφοντας τα πάντα για να ισορροπήσω την ζημιά.

Είχα χωρίσει με τον Jared και αυτό με είχε διαλύσει. Με είχε κάνει αδύναμη. Άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί για λίγους μήνες και έγινε ένα τεράστιο μέρος της ζωής μου. Η ζωή μου θα μπορούσα να πω. Δεν είχα τίποτα άλλο να χάσω. Έχασα τα πάντα εκείνο το πρωί που ο Jared αποφάσισε να με διώξει από το σπίτι του.

Δεν τον κατηγορώ, μου άξιζε. Έκανα ένα τεράστιο λάθος. Τον αγάπησα. Και τώρα το πληρώνω. Ίσως για αυτό να αντιδράω έτσι, τιμωρώ τον εαυτό μου γιατί βασίστηκε πάνω του. Γιατί τον αγάπησε όταν εκείνος με άφησε έτσι απλά.

Εύχομαι να μην με ενδιέφερε, να ήταν κάτι ασήμαντο, να μην με πονούσε τόσο, να μην αντιδρούσα έτσι, να μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ χωρίς να πρέπει να πιω ποτό για να ζαλίσει τις σκέψεις μου και διώξει τα συναισθήματα από το σώμα μου, να μην έβλεπα το πρόσωπο του κάθε φορά που το μυαλό μου λειτουργούσε κανονικά, να μπορούσα να χαρώ την ζωή μου, για μία μόνο φορά. Μακάρι να ήταν εδώ. Μακάρι να μην τον γνώριζα. Μακάρι να μην ερχόμουν ποτέ εδώ. Μακάρι να μην υπήρχα.

Πόσες φορές το έχω σκεφτεί; Πόσες φορές άραγε έχει περάσει από το μυαλό μου να δώσω τέλος σε όλα; Αλλά είμαι δειλή και στους δειλούς αξίζει να τους ταπεινώνεις. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό κάνω. Ταπεινώνω τον εαυτό μου.

Κάθομαι μέσα σε τέσσερις τοίχους και βγαίνω μόνο για να πιω. Αυτή θα είναι η ζωή μου; Μπορεί να μπλέξω σε τίποτα χειρότερο.. Μπορεί κάποιος τρελός να με περάσει για εύκολο θύμα και να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο που ζω καθημερινά.

Το χειρότερο δεν είναι ότι προσπαθώ να ξεπεράσω τα συναισθήματα μου. Δεν προσπαθώ να ξεχάσω πώς νιώθω για τον Jared. Δεν θυμάμαι πως νιώθω για τον Jared. Ο πόνος έχει αντικαταστήσει τα πάντα. Ακόμα και αυτή την στιγμή που καθάριζα το πρόσωπο μου για να βάψω τα μάτια μου πριν ξεκινήσω την νύχτα μου για ακόμα μία φορά.. Ακόμα και τώρα πονούσα. Πονούσα, αλλά όχι τόσο όσο την πρώτη εβδομάδα. Ήξερα ότι ο πόνος θα τελειώσει γρήγορα μόλις το ζεστό υγρό περάσει στον οργανισμό μου. Μόλις το μυαλό μου θολώσει πάλι και βρω ακόμα έναν άντρα για να περάσω την νύχτα.

Όλα θα τελειώσουν είπα στον εαυτό μου και χαμογέλασα στο καθρέφτη. Ένιωθα για ακόμα μία φορά αηδιασμένη. Ήθελα να κάνω εμετό.

Μόλις το ρολόι σήμανε μία το πρωί βγήκα έξω από το σπίτι μου. Κλείδωσα την πόρτα και ξεκίνησα για να βρω την παρηγοριά μου. Έβγαλα ένα τσιγάρο από την τσάντα μου. Το άναψα και ένιωσα τα πνευμόνια μου να γεμίζουν πάλι. Ο ήχος από τα τακούνια μου, μου έκανε συντροφιά στον μοναχικό δρόμο. Ήταν περίεργο να έχει τόσο λίγο κόσμο Σάββατο βράδυ και ειδικά σε αυτή την πλευρά της πόλης.

"Cuz I'm young and I'm easily bored
Hey, hey that's what night is for 
I've got A.D.D. so don't mess with me.. 
Cuz I'm young and I'm easily bored. 
ohh ohhh ohhh OWWW" 


Η μουσική ακούστηκε από ένα κλαμπ κοντά από εκεί που βρισκόμουν. Ήταν μερικά τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου. Δεν το είχα ξαναδεί. Προφανώς να έκαναν εγκαίνια.

Πέρασα εύκολα από τους σεκιουριτάδες στην είσοδο. Φορούσα ακόμα τα γυαλιά μου από το πρωί, δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό μέσα στην μέση της νύχτας. Κοντό μαύρο σορτσάκι, αναδείκνυε τα μακρυά μου πόδια και μία λευκή μπλούζα με τον έναν ώμο να φαίνεται.

Η μουσική δυνατή μου τρυπούσε τα αυτιά. Προσπέρασα τα σώματα που κινούταν στο ρυθμό της μουσικής και πήγα κατευθείαν στο μπαρ. Ήπια το πρώτο μου ποτό σχετικά γρήγορα. Κοίταξα τριγύρω μου για πιθανούς στόχους.

Ξανθός στα αριστερά μου, συμπαθητικός.. Συνέχισα το ψάξιμο. Μερικά ακόμα καλά κομμάτια. Αλλά τίποτα το εντυπωσιακό. Μελαχρινός με γαλάζια μάτια ακριβώς μπροστά μου. Αυτός κάτι είχε το διαφορετικό. Εντάξει, δεν είχα και κουράγιο για κάτι παραπάνω και έτσι έμεινα εκεί.

Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί επάνω του. Τράβηξα μερικές γουλιές από το ποτό μου και έγλειψα προκλητικά τα χείλη μου. Και κοίταξα κάτω προσπαθώντας να του δείξω τι ήθελα από την αρχή. Χαμογέλασε και με πλησίασε.

"Ellie;" η μουσική είχε ηρεμήσει και μπορούσα να ακούσω ξεκάθαρα την φωνή του. Δεν ήμουν σίγουρη όμως αν ήταν αυτός. Μπορεί και να ήταν μερικά παιχνίδια που έκανε το μυαλό μου. Μπορεί να μου είχαν ρίξει κάτι στο ποτό μου. Αυτόματα γύρισα το κεφάλι μου στο άκουσμα του ονόματος μου.

"Shannon;" είπα έκπληκτη. Δεν ήξερα τι να του πω. Ήπια ακόμα μία φορά από το ποτό μου. Αυτή την φορά η γουλιά ήταν μεγάλη. Με ζάλισε.
"Τι κάνεις σε αυτή την μεριά της πόλης;" ρώτησα αν και δεν μέναμε πολύ μακριά για να πω την αλήθεια.. Γέλασε και άνοιξε τα χέρια του για μια αγκαλιά. Όσο και να ήθελα να πέσω στην αγκαλιά του έτσι απλά δεν το έκανα. Απλά πήγα κοντά του και τύλιξα τα χέρια μου εντελώς ψυχρά τριγύρω του. Δεν άφησα κανένα συναίσθημα να ξεφύγει από το πρόσωπο μου. Αντικατέστησα την έκπληξη και την ελάχιστη χαρά που κατάφεραν να μου ξεφύγουν με το γνωστό βαριεστημένο ύφος μου.
"Τι γίνετε; Που χάθηκες;" ρώτησε και το άκουγα στην φωνή του ότι ήταν πολύ χαρούμενος που έβλεπε.
"Δουλειές" είπα λακωνικά δείχνοντας ότι δεν είχα κάποια όρεξη για συζήτηση. Μακάρι να μπορούσα να του μιλήσω, αλλά έπρεπε να το αντιμετωπίσω μόνη μου.

Ο τύπος με τα γαλάζια μάτια με εντόπισε και ήρθε κοντά μου.
"Josh." είπε απλά και χαμογέλασε όλο νόημα.
"Ellie." είπα και του ανταπέδωσα το χαμόγελο
"Τι μπορώ να κάνω για εσένα, γλυκιά μου;" ήταν αρκετά όμορφος από κοντά. Ζύγισα την εξωτερική του εμφάνιση. Γεροδεμένος. Μέτριου αναστήματος. Έντονα ζυγωματικά και γεμάτα χείλη.
Τα χείλη μου ακούμπησαν το λοβό του και τον δάγκωσα ελαφρά.
"Να ξεχάσω" ψιθύρισα. "τα πάντα... μέχρι και το όνομα μου." συνέχισα. Δεν με ενδιέφερε αν ο Shannon έβλεπε κάθε κίνηση μου ή όχι.

"Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ξεχάσεις." Είπε και έβγαλε ένα μικρό μπουκαλάκι από την τσέπη του. Ήταν υπερβολικά μικρό το μέγεθός του. Μέσα υπήρχε μία άσπρη σκόνη. Κατάλαβα αμέσως τι είναι αλλά δεν ήμουν σίγουρη.
"Είσαι σίγουρος ότι θα ξεχάσω με αυτό;"
"Τα πάντα. Θα δεις κάθε πρόβλημα σου να εξαφανίζετε." είπε και έκλεισε το μάτι. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου.

Ήθελα να σβήσω τα πάντα... Αλλά δεν ήξερα αν αυτό ήταν ο σωστός τρόπος για να το κάνω. Ήπια ακόμα μία γουλιά. Και με αυτή είχα τελειώσει το δεύτερο ποτό μου για την νύχτα. Ήθελα μερικά ακόμα για να αρχίσω να νιώσω αυτή την ευφορία και την γλυκιά ζαλάδα. Πείρα το μπουκαλάκι στο χέρι μου. Το κοίταξα εξεταστικά. Θα εισέπνεα μία μικρή ποσότητα από αυτή την σκόνη και έτσι θα διέγραφα τα πάντα. Έτσι απλά.

Κοίταξα τον Shannon και χαμογέλασα απολογητικά. Τα μάτια του είχαν ανοίξει ορθάνοιχτα, μπορούσα να δω την ανησυχία στο πρόσωπο του. Δεν είπε τίποτα. Απλά περίμενε. Και εγώ περίμενα. Δεν ξέρω γιατί τον κοιτούσα τόσο επίμονα. Ίσως να έψαχνα την απάντηση στα μάτια του. Δεν έκανε τίποτα. Απλά με κοιτούσε.

Πείρα τα μάτια μου από πάνω του και κοίταξα τον Josh. Έγνεψα καταφατικά.
"Θα είναι μία αξέχαστη νύχτα γλυκιά μου." είπε περισσότερο στον εαυτό μου παρά σε εμένα και έκανα να τον ακολουθήσω.

Δεν ήξερα από που, πώς ή γιατί. Αλλά ο Shannon μπήκε μπροστά εκείνη την ώρα. Με κοίταξε κατευθείαν βαθιά μέσα στα μάτια μου.
"Δεν αξίζει" είπε. Το ύφος του ήταν θυμωμένο.
"Συγνώμη; Κάνεις στην άκρη;" είπε ο Josh. Ο Shannon του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα κι εκείνος μαζεύτηκε λίγο προς τα πίσω. Μπορούσε να γίνει πολύ τρομακτικός όταν ήθελε.
"Έχεις μήπως κάποιο πρόβλημα;" του πέταξε ο Shannon, πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι.
Ο Josh μάζεψε ότι αυτοπεποίθηση του είχε μείνει και του ανταπέδωσε με ένα 'ναι' αλλά μπορούσες να τον δεις ότι δεν ήθελα να προκαλέσει την τύχη του. Αν και ο Shannon ήταν πιο μικροκαμωμένος από εκείνον μπορούσε άνετα να τον νικήσει και να του κάνει και μεγάλη ζημιά σε οποιαδήποτε περίπτωση  μάχης. Θα άφηνες τον καλύτερο σου φίλο να παλέψει με ένα έμπορο; Θα το ρίσκαρες μόνο και μόνο επειδή είσαι ανόητη;Μιλάμε για την ασφάλεια του εδώ! ακούστηκε μία μικρή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Δεν το ήξερα ότι είχα ακόμα συνείδηση! Αυτό ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, αν εξαιρέσουμε ότι με είχε εγκαταλείψει στον χειρότερο μήνα της ζωής μου..

Μπήκα ανάμεσα τους. Κοίταξα τον Josh.
"Είναι μαζί μου..." είπα "σόρι, άλλη φορά." εκείνος χαμογέλασε σαν να με ευχαριστούσε. Προφανώς ένας καβγάς θα χαλούσε την δουλειά του. Κοίταξα τον Shannon.
"Πάμε να φύγουμε από εδώ" είπα, πήγα στο μπαρ. Πλήρωσα τα ποτά μου και ζήτησα ένα μπουκάλι ουίσκι. Ύστερα, προχώρησα προς την έξοδο.

Ο Shannon με ακολούθησε. Είχα να τον δω εδώ και πολύ καιρό, παρά την ψυχρή συμπεριφορά μου εκεί μέσα.. μου είχε λείψει όσο τίποτα. Χαμογέλασα και τον κοίταξα. Περπατήσαμε με τον βραδινό αέρα του LA να χτυπά τα πρόσωπα μας. Έδιωχνε την ζαλάδα. Προσπάθησα να την επαναφέρω και έφερα το στόμιο από το μπουκάλι στα χείλη μου.

"Ούτε να το σκέφτεσαι." είπε ο Shannon και ο θυμός υπήρχε ακόμα στην φωνή του. Άπλωσε το χέρι του κάθισα μερικά λεπτά εκεί προσπαθώντας να καταλάβω τι ήθελε. Να περπατήσουμε χέρι-χέρι δεν ήταν επιλογή σίγουρα..
"Εξαντλείς την υπομονή μου Stones" ο τόνος του ήταν απαιτητικός ποτέ δεν με αποκαλούσε με το επίθετο μου. Ποτέ. Κατάλαβα ότι ήθελε το μπουκάλι με το ουίσκι. Τον κοίταξα διστακτικά, σαν να μου ζητούσε να του εμπιστευτώ κάτι πολύτιμο. Κούνησε το χέρι του επιμένοντας.


"Δεν είμαι σί-"
"Εllie! Tώρα." σαν να ήμουν ένα υπάκουο κουτάβι άφησα το μπουκάλι προσεκτικά μέσα στα χέρια του. Το κράτησε για λίγο και μόλις ήμασταν μπροστά από ένα στενό σοκάκι το πέταξε με δύναμη μέχρι που προσγειώθηκε πάνω στον τοίχο που ήταν γύρω στα επτά με οχτώ μέτρα μακριά. Το μπουκάλι έσπασε σαν να ήταν από κρύσταλλο και θρύμματα πετάχτηκαν τριγύρω μαζί με το υγρό. Τα μάτια μου είχαν ανοίξει διάπλατα. Τον κοίταξα και αν δεν ήταν ο Shannon Leto, ίσως και να τον είχα χτυπήσει. Έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές και τα έφερα κοντά στο σώμα μου.


"Βρήκα που θα πάμε! Και θα σου αρέσει κιόλας." υπήρχε ακόμα θυμός στην φωνή του. Άρχισε να προχωράει. Τον ακολούθησα. Αν και το σπίτι μου ήταν δίπλα και μπορούσα εύκολα να τον αποφύγω, αν και με είχε εκνευρίσει που πέταξε τα δολάρια μου σε έναν τοίχο, αν και ήθελα να φύγω μακριά για να γλιτώσω από οποιαδήποτε συζήτηση.. Αλλά τον χρειαζόμουν. Και έτσι τον ακολούθησα σιωπηλά μέχρι την μηχανή.

Μετά από λίγα λεπτά ήμαστε κοντά στην παραλία. Ένιωθα την αλμύρα και τον κρύο αέρα. Πάντα μου άρεσε η παραλία. Σταμάτησε και κατέβηκα προσεκτικά. Έβγαλα τα παπούτσια μου και έτρεξα προς την σκοτεινή αμμουδιά.


Ο Shannon με ακολούθησε.

"Πόσο μου αρέσει η θάλασσα την νύχτα!" φώναξα.
"Το ξέρω." είπε και για πρώτη φορά εκείνη την νύχτα και μετά από πολύ καιρό τον είδα να χαμογελάει. Κάτω από το φως του φεγγαριού και των εκατομμύρια αστεριών που ήταν πάνω στον ουρανό. Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα δει τον τελευταίο μήνα. Μου είχε λείψει.
Έχωσα τα πόδια μου μέσα στο νερό πετώντας τα τακούνια μου λίγο πιο πέρα στην αμμουδιά. Εκείνος  κάθισε κάτω και κοίταζε τον ουρανό. Απόλαυσα λίγο ακόμα το νερό με τα πόδια μου, πριν πάω δίπλα του.

"Τι σκέφτεσαι;" μουρμούρισα αν και νομίζω ότι ήξερα την απάντηση.
"Πώς στο διάολο έγινες τόσο χάλια;" απάντησε γρήγορα. Άκουγα την απογοήτευση στην φωνή του. Δεν με πρόσβαλε καν ο τρόπος του γιατί ήξερα ότι είχε δίκιο. Ούτε και εγώ δεν είχα την απάντηση για αυτό.
"Δεν ξέρω.." του απάντησα ειλικρινά.
"Ellie, δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν άτομα πίσω που νοιάζονται; Μπορεί εσένα να μην σε νοιάζει, να θέλεις να αυτοκτονήσεις να κάνεις οτιδήποτε.. αλλά άνθρωποι γύρω σου νοιάζονται! Μην είσαι εγωίστρια!"
"Εγωίστρια; Κοίτα, είναι η ζωή μου και την κάνω ότι θέλω. Δεν πρόκειται να μου πει κανένας τι να κάνω και δεν είμαι εδώ για να ακούω κανέναν. Νομίζω ότι όλο αυτό το θέατρο με όλους τελείωσε πριν ένα μήνα. Μην μου εμφανίζεσαι λοιπόν μετά από τόσο καιρό με όλο αυτό το "νοιάζομαι για εσένα" ύφος γιατί όταν χρειαζόμουν κάποιον δεν ήταν κανείς!" ο τόνος μου ήταν επιθετικός, ένα ξέσπασμα.
"Δική σου επιλογή ήταν." μου απάντησε ήρεμα.
"Και δική σου επιλογή ήταν να με παρατήσεις" του πέταξα. Τον κατηγορούσα για πράγματα που δεν ίσχυαν.
"Μην κάνεις ότι σε πείραξε ξαφνικά!" μου είπε ο τόνος του ήταν σκληρός. Με έκανε να απομακρυνθώ. Βασικά σηκώθηκα και έκανα να φύγω. Πήγα να πάρω τα παπούτσια μου. Καλά έκανα που δεν ήθελα να του μιλήσω. Ένιωθα έξαλλη. Έπρεπε να φύγω μακριά όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

"Ναι, φύγε λοιπόν! Όπως έκανες εκείνο το πρωί με τον Jared. Φύγε και παίξε το καλοστημένο σου θέατρο και όλη αυτή την φάση δεν με νοιάζει τίποτα και είμαι καλά! Φύγε μακριά από το μοναδικό άτομο που νοιάζεται για εσένα."  τα λόγια του με πονούσαν.. ήταν σκληρός μαζί μου και δεν ήξερα τον λόγο. Ένιωθα το στήθος μου να βράζει από θυμό. Γύρισα και τον κοίταξα έξαλλη.

"Όπως έκανα εκείνο το πρωί με τον Jared; Αλήθεια; Από όλα όσα μπορούσες να σκεφτείς για να με χτυπήσεις αυτό ήταν το καλύτερο σου; Αν θέλεις να ξέρεις, εκείνος με έδιωξε! Όχι εγώ! Νομίζεις ότι δεν νιώθω τίποτα; Επειδή συχαίνομαι να δείχνω τα συναισθήματα μου δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν! Ο καλός σου ο αδερφός πέταξε τα πάντα στα σκουπίδια Shannon! Προσπάθησα, αλλά δεν ήθελε να είμαι μαζί του! Με μισεί και με το δίκιο του! Τι θέλεις να μάθεις; Ότι νοιάζομαι; Ναι! Νοιάζομαι! Ευχαριστημένος; Ελπίζω να ικανοποιήθηκες! Εκείνο το πρωί ο Jared δεν έχασε τίποτα! Εγώ έχασα τα πάντα! Έχασα τους φίλους μου, την οικογένεια μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω στον Frank δεν μπορούσα να μιλήσω στον Gerard, σε κανένα! Και όσο για όλο αυτό το ενδιαφέρον. Κάνε μου την χάρη. Αν πέθαινα θα ήμουν μία ακόμα είδηση και μετά θα γινόμουν ανάμνηση. Στην ζωή μόνη μου ήρθα και έτσι θα φύγω. Οπότε μην μου ζητάς να αφήσω ξανά οποιονδήποτε να μου την γαμήσει!" φώναξα και περίμενα απάντηση.

"Δεν νοιάζομαι; Με βλέπεις που είμαι; Απέναντι σου! Σε ακούω, σε καταλαβαίνω! Αλλά μην φύγεις." είπε απελπισμένα. Όλος ο προηγούμενος θυμός του είχε εξαφανιστεί.
"Έλα εδώ μικρή." είπε και άνοιξε τα χέρια του. Δεν θα ήταν υπερβολή αν πω ότι έπεσα κανονικά στην αγκαλιά του, γιατί λίγο πριν τον αγκαλιάσω σκόνταψα και έπεσα. Αλλά και πάλι με κράτησε σφιχτά κοντά στο ζεστό του σώμα. Μετά από ένα μήνα. Ένιωθα ασφάλεια.

Άφησα τα δάκρυα που κρατούσα όλες αυτές τις εβδομάδες να μουσκέψουν την μπλούζα του Shannon.

"Συγνώμη. Συγνώμη που δεν ήμουν εκεί." ψιθύρισε. "Όλα θα αλλάξουν."

Συνέχισα να κλαίω μέχρι που τα δάκρυα στέρεψαν. Ήμουν επιτέλους σπίτι.