Dark Paradise
"Jared;" μουρμούρισα.
Μπορεί να είναι σπίτι του, ήταν μία εκδοχή. Η αναγούλα μου έγινε πιο έντονη. Έτρεξα στο μπάνιο. Τα δάχτυλα μου πληκτρολόγησαν τον αριθμό του. Δεν απάντησε. Ξανακάλεσα... Τίποτα. Μετά από μερικά τηλεφωνήματα ακόμα αποφάσισα ότι θα έπρεπε να καλέσω τον Shannon. Πάτησα το κουμπί κλήσης. Στον τρίτο χτύπο απάντησε.
"Ellie;" ακουγόταν ανήσυχος.
"Shannon; Τι έγινε; Πού βρίσκεσαι; Ξέρεις που είναι ο Jared;" πολλές ερωτήσεις ακόμα και για εμένα. Το κεφάλι μου γύριζε.
"Ellie, ηρέμησε όλα είναι καλά. Σπίτι μου είμαι και όχι δεν ξέρω έγινε κάτι; Χθες δεν ήσουν τόσο καλά μαζί του..." τι στο...;
"Τι εννοείς; Τσακωθήκαμε;" ρώτησα. Ακούστηκα σαν ηλίθια ακόμα και στον εαυτό μου.
"Εμ.. Συγνώμη Ellie, πρέπει να κλείσω..." βιάστηκε να απαντήσει. Τα πράγματα δεν είναι καλά. Καθόλου καλά.
"Καλά, τα λέμε." είπα εκνευρισμένα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Έπρεπε να βρω τον Jared. Είχα ένα απαίσιο προαίσθημα. Χωρίς δεύτερη σκέψη ετοιμάστηκα κάλεσα ένα ταξί με προορισμό το σπίτι του. Μόλις έφτασα εκεί, άσχημο αυτό συναίσθημα που είχα άρχισε να τρώει τα σωθικά μου, κατασπαράζοντας κάθε καλή σκέψη. Είχαμε τσακωθεί με τον Jared, αλλά δεν το περίμενα να είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Πάτησα το κουδούνι. Περίμενα μερικά λεπτά. Καμία απάντηση. Πάλι. Ξαναπροσπάθησα πιο επίμονα αυτή την φορά. Ήξερα ότι ήταν μέσα. Το αυτοκίνητο ήταν έξω από το πάρκινγκ.
Μετά από λίγο, η πόρτα άνοιξε. Τα μάτια του ήταν κουρασμένα. Λες και δεν είχε κοιμηθεί όλη την νύχτα. Είχαν χάσει την λάμψη τους. Έμοιαζε τόσο πληγωμένος. Το έβλεπα στα μάτια του. Με πονούσε να τον βλέπω έτσι. Έμεινα εκεί, περιμένοντας να πει εκείνος πρώτα κάτι. Τίποτα. Μόνο σιωπή.
"Τι θέλεις εσύ εδώ;" ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα τέτοια υποδοχή. Τι στο διάολο είχε γίνει;
"Μπορείς να μου πεις γιατί δεν σηκώνεις το γαμημένο το κινητό σου;" είπα φανερά εκνευρισμένα. Ένιωσα πληγωμένη.
"Δεν το άκουσα..." απάντησε γρήγορα. Του έριξα ένα ποιόν-πας-να-δουλέψεις βλέμμα.
"Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι είχες το blackberry σε απόσταση πάνω των 10 μέτρων;"
"Ellie, πες μου τι θέλεις και φύγε." με πλήγωσε. Έχω χάσει κάτι.
"Θέλω να μιλήσουμε."
"Δεν έχω χρόνο." γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα; Επέμεινα.
Τον έσπρωξα και μπήκα μέσα στο σπίτι. Έσπρωξα την πόρτα να κλείσει και πήγα μέσα στο σαλόνι. Με ακολούθησε.
"Μίλα." του πέταξα.
"Δεν έχω τίποτα να πω, τα είπαμε όλα χθες. Απορώ γιατί είσαι ακόμα εδώ."
"Ωραία, ξαναπέστα σήμερα, για να τα θυμηθώ και εγώ."
"Ellie, εσύ με παράτησες. Γιατί το κάνεις πιο δύσκολο που να πάρει η οργή!" έμεινα εκεί και τον κοίταζα. Το στόμα μου είχε στεγνώσει. Ό,τι και να έκανα χθες το βράδυ, ήδη το έχω μετανιώσει.
"Τι έκανα λέει;" τον ρώτησα έξαλλη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Απλά ήταν ένα κακόγουστο αστείο.
"Θα σου ζητήσω να φύγεις." απέφευγε να με κοιτάξει στα μάτια.
"Jared, κοίτα με!" του είπα. Το σαγόνι του σφίχτηκε πριν τα μάτια του κοιτάξουν βαθιά μέσα στα δικά μου. Ένιωθα τον εαυτό μου να χάνετε μέσα στο γαλάζιο. Μπορούσα να δω ότι πονούσε. Πήγα προς το μέρος του.
"Ποτέ δεν θα το έκανα αυτό. Σ'αγαπάω." είπα εννοώντας κάθε λέξη.
"Δεν είσαι αναγκασμένη να προσποιήσαι πια.." απάντησε ειρωνικά και αποτραβήχτηκε.
"Πιστεύεις ότι σου λέω ψέματα;"
"Γάμησε το, εντάξει; Απλά σήκω και φύγε."
"Είσαι σίγουρος ότι αυτό είναι που θέλεις;"
"Τι σημασία έχει το τι θέλω; Δεν μπορώ να σε πιέζω άλλο Ellie."
"Μπορείς να μου πεις τι έγινε;"
"Έχει σημασία;"
"ΝΑΙ!Για εμένα έχει! Δεν μπορείς να με παρατάς και να μου φέρεσαι τόσο άσχημα για κάτι που δεν γνωρίζω! Πες μου τι έκανα λάθος να διορθωθώ! Ο χωρισμός δεν είναι λύση!"
"Για εσένα χθες το βράδυ ήταν ό,τι πιο εύκολο είχες κάνει."
"Λοιπόν, προς πληροφόρηση σου Leto, δεν θυμάμαι τίποτα από το προηγούμενο βράδυ, δεν θυμάμαι τι είπα, δεν θυμάμαι τι έκανα. Και σήμερα ξυπνάω σε ένα άδειο κρεβάτι μόνη μου, σου τηλεφωνώ και αρνείσαι να μου απαντήσεις, έρχομαι να σε βρω και μου λες ότι σε παράτησα! Αλλά εγώ δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ! Και εσύ αντί να μου εξηγήσεις μου ζητάς να φύγω! Αυτό θέλεις;"
"Ωραία λοιπόν. Χθες το βράδυ, τσακωθήκαμε, μέθυσες, πήγες φίλησες εκείνο τον τύπο μπροστά μου, προσπάθησα να σου μιλήσω και είπες ότι έχεις βαρεθεί τα ίδια και θα ίδια, ότι θέλεις να ζήσεις την ζωή σου. Με εμένα χαραμίζεσαι... και ότι δεν έχει σημασία να είμαστε μαζί γιατί δεν νιώθεις το ίδιο." κάθε λέξη του με χτυπούσε, με πονούσε. Τα μάτια μου θόλωσαν. Πώς μπορούσα να πω τόσα ψέμματα στον άνθρωπο που αγαπάω; Πώς μπορούσα να τον πληγώσω έτσι.
"Jared..εγώ.." η φωνή μου έσπασε. Ένιωθα τον αέρα να λιγοστεύει.
"Ναι.. εσύ.." είπε και έκανε να φύγει. Άρπαξα το χέρι του. Προσπάθησα να δω μέσα από τα δάκρυα μου.
"Σε παρακαλώ..." προσπάθησε να με αποφύγει.
"Μην το κάνεις πιο δύσκολο."
"Jared.. μην με αφήνεις." δεν απάντησε.
"Σ'αγαπάω." μουρμούρισα μέσα από τους χαμηλούς λυγμούς μου.
"Τελείωσε." είπε και τίναξε το χέρι μου βίαια μακρυά του.
"Γιατί το κάνεις αυτό;" η φωνή μου ήταν ένας ψίθυρος.
"Βαρέθηκα." είπε απλά. "Σε παρακαλώ, φύγε." αυτή ήταν η τελευταία του λέξη πριν φύγει μακρυά μου.
Σκούπισα με τα δάκρυα μου και βλαστήμησα, κοίταξα προς τη κατεύθυνση που είχε πάρει. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου τόσο δυνατά που ένιωσα στην γλώσσα μου το ίδιο μου το αίμα. Δεν θα τελειώσει έτσι. Όχι τόσο απλά. Τα πόδια κινήθηκαν δίχως την θέληση μου, θα μπορούσα να φύγω εκείνη την στιγμή.. θα μπορούσα..
Τον ακολούθησα και ανέβηκα στον πάνω όροφο. Άνοιξα την πόρτα του υπνοδωματίου και μπήκα με φόρα μέσα.
"Θέλεις να με παρατήσεις;" φώναξα όταν τον αντίκρισα "έτσι απλά! Σαν να μην έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας; Θέλεις να με αφήσεις!" ήμουν έξαλλη, ένιωθα το αίμα στις φλέβες μου να πάλλεται και την αδρεναλίνη σε όλο μου το σώμα. Τα μάτια του έπεσαν πάνω μου, μπορούσα να δω τα δάκρυα που κατάφερε να κρύψει τόσο καλά πριν. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο πληγωμένο. Αμέσως μετάνιωσα την ώρα και την στιγμή που είχα περάσει την καταραμένη πόρτα, αλλά ήταν πολύ αργά για αυτό.
"Δεν σε ένοιαζε αυτό εχθές!" είπε μέσα από τα δόντια του. "δική σου απόφαση ήταν." συνέχισε.
"Γάμα το χθες Leto, ζούμε στο σήμερα! Διέγραψε το που να πάρει η οργή!" συνέχισα να φωνάζω.
"Δεν μπορώ να το διαγράψω! Μπορεί εσύ να μην θυμάσαι τίποτα αλλά εγώ θυμάμαι και κάθε σου λέξη με πονούσε και με πονάει! Μπορείς να το δεις ότι πονάω γιατί νοιάζομαι για εσένα.." φώναξε και ήρθε προς το μέρος μου, τα δάκρυα μου είχαν επιστρέψει, ένοιωθα την αναπνοή μου να κόβετε. Τον πλήγωνα και το μισούσα αυτό.
"Δεν τα εννοούσα!" τσίριξα προσπαθώντας να κρατήσω την ισορροπία μου, ένιωθα το πάτωμα από κάτω μου να χάνετε. Περπάτησα μπερδεμένα και ακούμπησα την πλάτη μου και το κεφάλι μου πάνω στον τοίχο πίσω μου."δεν το εννοούσα" ψιθύρισα. Σήκωσα το βλέμμα στο ταβάνι και έκλεισα τα μάτια μου. Προσπάθησα να διώξω τις εικόνες από το κεφάλι μου. Να τον βλέπω τόσο πληγωμένο.. απλά με σκότωνε.
Ένιωσα την ζέστη του σώματος του, άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα να στέκεται μπροστά μου και το πρόσωπο του ήταν επικίνδυνα κοντά μου. Η έκφραση του ήταν σκληρή, είχε καταφέρει να βρει τον έλεγχο του εαυτού του.
"Φύγε" είπε μέσα από τα δόντια του. Αυτή η μικρή λέξη ήταν σαν μαχαίρι στην καρδιά μου. Δεν υπήρχε ζεστασιά μέσα στο βλέμμα του, δεν ήταν ο Jared μου αυτός. Αποφάσισα να κάνω μία τελευταία προσπάθεια.
"Γιατί είναι τόσο δύσκολο να με συγχωρέσεις;"
"Γιατί εσύ το τελείωσες, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθείς;"
"Φυσικά, δεν έχεις καταλάβει. Παλεύω για αυτό που θεωρώ σημαντικό." είπα τα λόγια που μου είχε πει πριν μερικούς μήνες στο νοσοκομείο.
"Δεν είμαι και τόσο σημαντικός αν μπορείς να με παρατήσεις τόσο εύκολα, δεν είμαι κανένα παιχνίδι για να παίζεις!" είπε πιο δυνατά από πριν.
"Δηλαδή θεωρείς ότι έπαιζα μαζί σου;" τα λόγια του με είχαν σοκάρει.
"Κανείς δεν ξέρει." ο τόνος του ήταν σκληρός.
"Φυσικά, το κατάλαβες! Αυτό ήθελα τόσο καιρό! Έτρωγα τον χρόνο μου μαζί σου μόνο και μόνο για την δόξα και τα λεφτά σου. Έχασα την προσωπική μου ζωή και ρίσκαρα την καριέρα μου στην εταιρία μόνο για να ικανοποιώ τις καύλες μου." του πέταξα και η φωνή μου ήταν γεμάτη στην ειρωνεία. Δεν μου απάντησε.
"Δεν το πιστεύω ότι αυτό σκέφτεσαι για εμένα." μουρμούρισα καθώς δεν μπορούσα να πιστέψω την κατηγορία του.
"Μπορεί.. μπορεί να το πιστεύω..." ο ήχος της φωνής του με έκανε να πονάω. Δεν ήθελα να τον ακούω, ήθελα να τον διώξω. Με έκανε να αηδιάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό.
"Έχεις δίκιο, ίσως να πρέπει να φύγω."
"Δεν έχεις δουλειά εδώ έτσι κι αλλιώς. Νομίζω ότι τελειώσαμε." δε μπορούσε να μου φέρετε έτσι. Όσο και να τον πλήγωσα δεν μου άξιζε. Ήταν μία πλευρά του Jared που δεν ήξερα.
"Κοίτα με στα μάτια και πες μου ότι δεν με αγαπάς, ότι δεν με θέλεις στην ζωή σου και θα φύγω χωρίς να σε ξαναενοχλήσω." η φωνή μου ήταν ένα εξαντλημένος ψίθυρος. Πήρε μία βαθιά ανάσα πριν τα μάτια του κοιτάξουν βαθιά μέσα στα δικά μου.
"Δεν σε αγαπώ πλέον, μισώ κάθε στιγμή που ήμουν μαζί σου και θέλω να φύγεις από την ζωή μου."
"Χαίρομαι για αυτό." είπα και τον έσπρωξα μακριά μου για να μπορέσω να φύγω. Δεν μπόρεσα να κάνω ένα βήμα. Με άρπαξε από το χέρι και με έριξε με βία πάνω στον τοίχο.
Τα χείλη το πίεσαν τα δικά μου. Προσπάθησα να τον σπρώξω χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ανταποκρίθηκα στο φιλί του...
Θα μπορούσα να το είχα αφήσει εκεί, να κάνουμε σεξ και να τα ξεχάσουμε όλα, αλλά δεν θα τον άφηνα να με κάνει ό,τι θέλει. Το χέρι μου βρέθηκε στο πρόσωπο του μπλοκάροντας τον και σπρώχνοντας ακόμα μία φορά. Αυτή την φορά χρησιμοποίησα παραπάνω δύναμη από το κανονικό. Επέμεινε, του φώναξα να μην με ακουμπάει, ότι με αηδιάζει. Και τότε είδα πάλι τον Jared, τον δικό μου Jared. Όχι αυτό το κάθαρμα. Τα μάτια του ήταν παρακλητικά, τον αγνόησα και έφυγα από το δωμάτιο
Απομάκρυνα τα δάκρυα μου ακόμα μία φορά από τα μάτια μου και βγήκα έξω από σπίτι του. Η καρδιά μου είχε καταστραφεί όπως και κάθε σημείο του εαυτού μου
Μερικές ώρες αργότερα.
Ο ήχος του τηλεφώνου, με έφερε πάλι στην πραγματικότητα. Φοβόμουν να το σηκώσω. Φοβόμουν να ακούσω την φωνή από την άλλη γραμμή γιατί ήξερα ότι δεν θα είναι η δική του. Κοίταξα το ακουστικό, ένιωθα ότι προσπαθούσα να σταματήσω τον επίμονο ήχο του με το μυαλό μου. Και με αυτή την σκέψη το σήκωσα. Κράτησα την ανάσα μου καθώς περίμενα ανταπόκριση.
"Ellie;" ήταν ο Shannon.
"Ναι;" προσπάθησα να ακουστώ καλά.
"Που χάθηκες; Έγινε κάτι;"
"Όχι, που είσαι;" ακούστηκα σχεδόν φυσιολογικά.
"Στο νοσοκομείο! Πρέπει να έρθεις να δεις το μωρό! Είναι τόσο μικρή.. και όμορφη. Θα την λατρέψεις! Είναι και ο Jared μαζί σου; Τον έπαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνε."
"Όχι, δεν είναι μαζί μου." απάντησα λακωνικά. Δεν μου ζήτησε παραπάνω πληροφορίες.
"Θα έρθεις;" η φωνή του ήταν ανυπόμονη.
"Ναι, σε λίγο θα είμαι εκεί; Εντάξει;" είπα και χαμογέλασα. Προσπαθούσα τόσο σκληρά για να μην κλάψω. Χαιρόμουν που δεν θα είναι εκεί εκείνος. Δεν ήθελα να μάθει κανένας τίποτα. Ήταν η μέρα του Tomo όχι δική μου.
Μπορούσα να το κάνω αυτό; Μπορούσα να βγω εκεί έξω και να κάνω σαν να μην έχει συμβεί τίποτα; Θα ήταν δύσκολο, αλλά θα τα κατάφερνα. Δεν ξέρω τι με πονούσε πιο πολύ το ότι μπορεί να τον έβλεπα ή το αντίθετο; Tι θα έκανε αν ήταν εκεί; Δεν είχε περάσει ένα εικοσιτετράωρο από την ώρα που χωρίσαμε; Θα ήταν μετανιωμένος; Θα μου μιλούσε; Ίσως να με ήθελε πίσω. Ίσως να...
Ποιόν πάω να κοροϊδέψω; Τελείωσε. Για τα καλά. Πρέπει απλά να συνεχίσω την ζωή μου.
Σκούπισα το πρόσωπο μου από τα δάκρυα καθώς άρχισα να ετοιμάζομαι. Μετά από μισή ώρα ήμουν στο νοσοκομείο. Ρώτησα το δωμάτιο και πήγα να τους βρω. Μόλις μπήκα μέσα, φόρεσα το μεγαλύτερο χαμόγελο που είχα. Χαιρέτησα τον Tomo με μία αγκαλιά και χωρίς πολλές καθυστερήσεις πήγα να δω τη μικρή.
Πραγματικά ήταν από τα πιο όμορφα μωρά που είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Η Vicky χαμογελούσε καθώς την είχε στην αγκαλιά της. Δεν το πίστευα. Τα ματάκια του ήταν κλειστά και ενέπνεε ήρεμα. Μπορούσα να πω ότι σχεδόν χαμογελούσε μέσα στην αγκαλιά της Vicky. Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Ήταν πραγματικά τόσο μικρή. Θαρρείς ότι ήταν ψεύτικη.
"Εllie είσαι καλά;" άκουσα την Vicky να λέει. Τότε ήταν που ένιωσα την υγρασία στα μάτια μου.
"Εμμ, ναι" είπα και γέλασα νευρικά "συγκινήθηκα.."
"Αχουυ μωρε, θέλεις να την κρατήσεις;" με ρώτησε. Δεν ήμουν σίγουρη. Έγνεψα καταφατικά και μου την έδωσε.
"Προσεκτικά να μην ξυπνήσει." είπε χαμογελώντας. Την κράτησα προστατευτικά μέσα στην αγκαλιά μου και την κοίταγα. Ήταν τόσο όμορφη.
Ύστερα από μερικά λεπτά άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Δεν κοίταξα να δω ποιος είναι. Ήδη ήξερα την απάντηση. Τον αγνόησα και συνέχισα να κοιτάω το μωρό. Πόσο όμορφη..
"Υπάρχει χώρος για άλλον ένα;" τον άκουσα να λέει. Πραγματικά πάλευα με τον εαυτό μου για να μην κοιτάξω το πρόσωπο μου. Πέρασε αρκετή ώρα και δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα βλέμμα. Πήγαινα από τον έναν στον άλλον μόνο και μόνο για να τον αποφύγω. Έκανα πώς δεν υπήρχε μέσα στον χώρο. Μετά από λίγη ώρα χαιρέτησα τον Tomo, την Vicky, τον Shannon και την Venia με τον Tim.
Μόνο τότε άφησα τον εαυτό μου να τον κοιτάξει και το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του. Δεν το απέφυγα. Απλά βγήκα έξω και έκλεισα την πόρτα μου πίσω. Άφησα πίσω την παρέα που μου κρατούσε συντροφιά τόσο καιρό μαζί με τον Jared. Θα μπορούσε να είναι το αντίο μου, σε ένα υπέροχο κεφάλαιο της ζωής μου. Και ήταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου