Πρόλογος.

Σημείωμα συγγραφέα: Θυμάται κανείς την προηγούμενη ιστορία που έγραφα; Και την τελείωσα; ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΩ; Ορίστε λοιπόν η συνέχεια του innocence is out of style. 




Το τηλέφωνο μου χτύπησε μερικές φορές. Ανακάτεψα ακόμα μία φορά το φαγητό και έτρεξα να το σηκώσω.
"Παρακαλώ;"
"Ellie;"
"Shannon! Τι κάνεις; Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε.." στην πραγματικότητα πριν λίγο μιλάγαμε.
"Ellie.. μιλάγαμε πριν μισή ώρα.." γέλασα αλλά τον αγνόησα και συνέχισα.
"Το άλμπουμ πώς πάει;" ρώτησα παιχνιδιάρικα.
"Πριν λίγο άκουσες ολόκληρο κομμάτι.." μου μίλαγε λες και ήμουν τρελή.
"Προσπαθώ να δημιουργήσω μία ωραία ατμόσφαιρα εδώ πέρα. Αν κατάλαβες, τα καταστρέφεις όλα. Βοήθησε με λίγο Shanimal!"  άκουσα το σιγανό του γέλιο. Χαμογέλασα αυτόματα. Μόλις εγκατέλειψα τον Jared ενάμιση χρόνο πριν, δεν σταμάτησα να έχω επικοινωνία με τον Shannon. Ακόμα και αν είχα γυρίσει στην γενέτηρά μου το New Jersey, μιλούσαμε συχνά, και όποτε είχε show στην ΝΥ με τον Antoine περνούσε για έναν καφέ. Ήταν ακόμα ο αδερφός μου.

Με τα υπόλοιπα παιδιά στο LA, είχα ψιλοχαθεί. Αν και συνεχίζαμε να μιλάμε όσο πιο συχνά μπορούσαμε. Η Venia με τον Tim ήταν περίφημα. Είχαν συγκατοικήσει. Η Vicky με τον Tomo μεγάλωναν το παιδάκι τους. Όλα ήταν σχετικά ήρεμα.

Όταν μετακόμισα πάλι εδώ, έδωσα το εκατό τις εκατό του εαυτού μου στην δουλειά μου. Αποφάσισα μετά από μερικούς μήνες να επισκεφτώ κάποιο ψυχολόγο για να μπορέσει να με βοηθήσει με τα προβλήματα μου. Σταμάτησα το αλκοόλ και γενικά μπόρεσα να σταθώ πάλι στα πόδια μου. Είχα τον χρόνο και την ελευθερία. Δέθηκα πιο πολύ με τον Gerard και τον Frank, που ήταν δίπλα μου στα πάντα. Καλύτερη μου φίλη ήταν η Lorena. Ευχαριστούσα τον Θεό, που με δέχθηκε πίσω μετά από τόσους μήνες απουσίας μου. Είμαστε συγκάτοικοι. Ζούμε σε ένα διαμέρισμα εγώ εκείνη και ο μικρός της γιος. Δυστυχώς ο πατέρας του παιδιού την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Εκείνη δεν θέλει να το συζητάει.

Το θέμα είναι ότι η ψυχολογία μου έχει ανέβει αισθητά και κατάφερα να βρω την καλύτερη έκδοση του εαυτού μου.
Η ερωτική μου ζωή. Λοιπόν, δεν υπάρχει ερωτική ζωή. Μόλις έχασα τον Jared κατάλαβα ότι δεν θα αγαπήσω ποτέ κάποιον με τον ίδιο τρόπο. Όχι ότι προσπάθησα και πολύ.. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να προσπαθήσω να τον ξεπεράσω. Κάθε κομμάτι του εαυτού μου ανήκει σε εκείνον. Ακόμα και αν εκείνος έχει προχωρήσει την ζωή του.Αυτή την στιγμή, σύμφωνα με τα περιοδικά, έβγαινε με ένα μοντέλο. Δεν ήξερα αν ίσχυε ή όχι. Δεν τολμούσα να ρωτήσω.

Δεν ζήλευα. Δεν τολμούσα και δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να κάνει κάτι τέτοιο. Με έβαλα στην δική μου φυλακή και είμαι αναγκασμένη να ζήσω με αυτό. Μου έλειπε όμως τόσο πολύ...

"Ellie; Που ταξιδεύετε κυρία μου;" η φωνή του Shannon με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
"Τίποτα.." είπα νοσταλγικά.
"Οκ, τότε..." άκουγα το χαμόγελο στην φωνή του. "Άκουσες αυτό που είπα;"
"Συγνώμη όχι.." απάντησα ντροπαλά.
"Θα έρθεις στο LA για τα γενέθλια μου;" έμεινα για λίγο σιωπηλή. Δεν ήμουν σίγουρη για αυτό..
"Shannon, δεν ξέρω..."
"Σε παρακαλώ.."
"Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα."
"Ellie, μην με κάνεις να έρθω και να σε βάλω με το ζόρι στο αεροπλάνο.." δεν υπήρχε κανένα ίχνος ότι έκανε πλάκα στην φωνή του. Δεν μίλησα για λίγο. Μόνο για μερικές μέρες. Θα κάνεις ότι δεν υπάρχει.. Για τον Shannon.. Για μερικές μέρες..
"Εντάξει, αλλά μόνο για μερικές μέρες."