Κεφάλαιο 3ο.

Κεφάλαιο 3ο

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό μου. Ήταν η πρώτη μέρα που θα έβλεπα τον Shannon από τότε που χωρίσαμε και όλα ήταν τόσο.. περίεργα.
Ήπια ακόμα μία γουλιά από το τσάι μου. Ο Dave ο μπάρμαν ήρθε προς το μέρος μου. Καθόμουν μόνη μου για αρκετή ώρα. Είχα πάει νωρίτερα από τους άλλους για να προετοιμάσω τον εαυτό μου.

"Claire; Σε πειράζει αν καθίσω για λίγο μαζί σου; Έχω διάλειμμα τώρα.." χαμογέλασε αχνά. Του ανταπέδωσα με προσπάθεια το χαμόγελο και έτεινα το χέρι μου προς την κενή καρέκλα απέναντι μου.
Είχε περάσει μία βδομάδα που είχαμε χωρίσει. Παρ' όλα αυτά μου έστελνε όσο πιο συχνά μπορούσε κάνα μήνυμα, το οποίο έκανε την κατάσταση πιο δύσκολη..

"Πώς είσαι;" με ρώτησε. Μπορεί να μην κάναμε παρέα αλλά ήξερε ότι μόλις είχα χωρίσει. Τον κοίταξα θλιμμένα και χαμογέλασα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

"Καλά, εσύ; Πώς πάνε οι δουλειές;" τον ρώτησα ευγενικά.

"Μία χαρά! Ευχαριστώ τον Θεό, όλα καλά πηγαίνουν. Αλλά δεν φαίνεσαι τόσο καλά όσο λες.." μπορούσα να δω την ανησυχία στο βλέμμα του. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τον ενδιέφερε.

"Dave, είμαι καλά. Ευχαριστώ για τον ενδιαφέρον σου." φυσικά και δεν είμαι καλά! Κανένας όμως δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Γιατί χάνεις τον χρόνο σου; Κοίταξα αλλού αποφεύγοντας το βλέμμα του. Τα καστανά του μάτια με κοιτούσαν με κατανόηση. Έσπρωξε ένα χαρτάκι προς το μέρος μου. Τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του. Ένιωθα ότι μπορούσε να διαβάσει το μυαλό μου να δει ότι πονούσα.
"Αν χρειαστείς κάτι, ακόμα και κάποιον να μιλήσεις, πάρε με τηλέφωνο. Θα είμαι εκεί." είπε και χαμογέλασε. Σηκώθηκε αργά και πήγε πάλι στο πόστο του. Κράτησα το χαρτάκι στα δάχτυλα μου και κοίταξα το νούμερο και μετά τον Dave. Χαμογέλασα για το πόσο ευγενικός ήταν μαζί μου και έβαλα το χαρτάκι με τον αριθμό του στο πορτοφόλι μου.

Δεν τον είδα. Τόση ώρα στεκόταν μερικά μέτρα μακριά μας και με παρατηρούσε. Ένιωσα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά καθώς τα μάτια μου κοίταξαν ντροπαλά προς το μέρος του. Φορούσε όπως πάντα ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά που κάλυπταν τα καστανοπράσινα μάτια του. Τα χείλη του ήταν μία ευθεία γραμμή. Δεν μπορούσα αποκρυπτογραφήσω την έκφραση του. Ήρθε και κάθισε εκεί που πριν λίγο ήταν ο Dave. Ένιωσα τόσο άβολα. Ήταν η πρώτη μας συνάντηση μετά τον χωρισμό μας.. Φυσικό και να νιώθω άβολα.

Ήταν τόσο περίεργο να νιώθω άβολα με τον Shannon... 

"Γεια.." είπα αμήχανα. Κούνησε απλά το κεφάλι του χωρίς να πει τίποτα και κάθισε.

"Αποφάσισες να βγεις από την σπηλιά σου;" προσπάθησε να ελαφρύνει το κλίμα. Δεν είπα τίποτα. Χαμογέλασα και κοίταξα το φλιτζάνι με το τσάι μου μπροστά.

"Πως είσαι;" ρώτησα. Ήξερε ότι δεν ζητούσα να μάθω τα νέα του. Ήθελα να μάθω αν νιώθει όπως εγώ..

"Καλά. Θα μπορούσα να πω." είπε αδιάφορα. Δεν μπορούσα να τον καταλάβω. Πριν μία βδομάδα ήμασταν μαζί και τώρα αντιδρούσε σαν να μην έγινε τίποτα.

"Χαίρομαι" είπα ενοχλημένα και κοίταξα πάλι προς τον Dave. Εκείνος μου χαμογέλασε και του ανταπέδωσα το χαμόγελο, αυτή την φορά ήταν πιο αληθινό από το προηγούμενο.

"Claire, μπορώ να σου κάνω μία ξεκάθαρη ερώτηση;" μου πέταξε ξαφνικά ο Shannon. Γύρισα το βλέμμα μου ξανά προς το μέρος του. Είχε βγάλει τα γυαλιά. Θα μπορούσα να πω ότι το θέαμα μου έκοψε κυριολεκτικά την ανάσα. Έγνεψα καταφατικά μαγεμένη από το βλέμμα του. Έδειχνε ενοχλημένος και εκνευρισμένος..;

"Τι τρέχει με εσένα και τον Dave;" ο τόνος του ήταν απαιτητικός. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τον λόγο.. Τον κοίταξα ξαφνιασμένα. Δεν πιστεύω να σοβαρολογούσε.

"Θέλω μία απάντηση." συνέχισε όταν έβλεπε πως δεν του μιλούσα. Γέλασα ελαφρά και ήπια μια γουλιά από το τσάι μου.

"Shannon, ειλικρινά, είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα συζητούσα την ερωτική μου ζωή, μαζί του." του απάντησα και μέχρι και εγώ ένιωσα άσχημα για τον τόνο μου. Η ειρωνεία ήταν πιο έντονη από όσο ήθελα.

"Κάνε ό,τι θέλεις." είπε. Τώρα μπορούσα να δω τον θυμό καθαρά στα μάτια του. Ζηλεύει; Ο Shannon δεν ζήλευε όταν ήμασταν μαζί! Εκνευρίστηκα για το πόσο εγωιστής μπορεί να ήταν, αλλά κράτησα το στόμα μου κλειστό αποφασίζοντας να μην του μιλήσω.  Όλα αυτά τα λόγια που ήθελα να του πω. Να του πως είναι γελοίος με το να παιδιαρίζει γιατί ήταν δική του επιλογή, πως δεν μπορεί να εκνευρίζεται μαζί μου γιατί μίλησα σε κάποιον άλλο άντρα και πως είναι ένας ηλίθιος με το να πιστεύει ότι μπορεί να μου αρέσει κάποιος άλλος. Να του πω ότι τον θέλω πίσω. Θέλω να είμαστε πάλι μαζί.

Ήθελα τόσο πολύ να σηκωθώ και να τον αγκαλιάσω. Να τυλίξει και εκείνος τα χέρια του τριγύρω μου και να με φιλήσει. Να διώξω τον εκνευρισμό από τα μάτια του. Να του πω ότι ακόμα και αν δεν είμαστε μαζί είμαι ακόμα δική του.. Αλλά ήξερα ότι όλα αυτά θα γινόντουσαν πραγματικότητα μόνο μέσα στο μυαλό μου.

Flashback

6 μήνες πριν. 

Η αναπνοή μου ήταν γρήγορη, έμπλεξε τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά μου, δάγκωσε ελαφρά τον ώμο μου, καθώς τελείωνε μέσα μου. Αναστέναξα ελαφρά και έπεσα δίπλα του στο κρεβάτι. Προσπάθησα να επαναφέρω την αναπνοή μου στο κανονικό. Ένιωθα ήρεμη για πρώτη φορά στην ζωή μου. Μπορούσα να νιώσω την γαλήνη και την ευτυχία να καίνε τα σωθικά μου, με έναν πόνο ευχάριστης. Το ξέρω ότι δεν ήταν τίποτα για εκείνον, μόνο σεξ, δίχως συναισθήματα. Για εμένα όμως. Το ένιωθα ότι δεν κάναμε απλά σεξ. Το ένιωθα ότι δεν ήταν μια ωμή ερωτική επαφή δίχως τίποτα να υπάρχει μεταξύ μας. Το ήξερα..

Γύρισε το σώμα του προς το μέρος μου και με κοίταξε. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου προσπαθώντας να εμποδίσω ένα χαμόγελο ευχαρίστησης να αποτυπωθεί στα χείλη μου. Απέτυχα.

"Γιατί χαμογελάς;" ρώτησε, ένιωσα ένα απαλό χάδι στον ώμο μου, στο σημείο που πιο πριν είχε δαγκώσει. Μπορεί να έμενε σημάδι αλλά δεν με ενδιέφερε.

"Είναι κακό να χαμογελάω;" γύρισα και εγώ το σώμα μου προ το μέρος του και τον κοίταξα στα μάτια.

"Όχι, μου αρέσει το χαμόγελο σου." είπε, με κοιτούσε στα μάτια και μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου να χτυπάει πάλι δυνατά. Ευτυχώς ήμουν αναψοκοκκινισμένη από πριν και δεν φαινόταν η διαφορά με τώρα. Ένιωθα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά.

"Ό,τι πεις." μουρμούρισα και το χαμηλό μου γέλιο κάλυψε την ησυχία.

"Shannon. Πρέπει να μιλήσουμε." τα μάτια μου έπεσαν πάλι πάνω του. Είχα σοβαρέψει αλλά εκείνος είχε ένα πονηρό χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη του. Αυτό θα ήταν δύσκολο..

"Ακούω." είπε απλά.

"Κοίτα, πρέπει να σταματήσει όλο αυτό. Έχουν περάσει σχεδόν δύο βδομάδες..."

"Θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε.." να το πάλι! Τον κοίταξα όσο πιο σοβαρά μπορούσα. Είχαν περάσει δύο βδομάδες από τότε που όλο αυτό ξεκίνησε.
Ερχόταν σπίτι μου τα βράδια, ή πήγαινα εγώ. Σχεδόν κάθε μέρα. Όποτε προσπαθούσαμε να το λύσουμε και να κάνουμε αυτή την "συζήτηση" καταλήγαμε πάλι να ξεκινάμε αυτό κάναμε στην αρχή. Σεξ. 

"Σοβαρά τώρα. Τι συμβαίνει εδώ πέρα;" τον ρώτησα. Το πρόσωπο του ήρθε πιο κοντά στο δικό μου. Ένιωθα την αναπνοή μου να κόβετε. Τα μάτια του κοιτούσαν βαθιά μέσα στα δικά μου.

"Εσύ τι θέλεις να συμβαίνει;" και εκεί ήταν που τον φίλησα. Είχα δύο καλούς λόγους που έκοψα εγώ αυτή την συζήτηση.
Ο πρώτος ήταν πως, θα κατέληγα να εκφράζω τα συναισθήματα μου, πράγμα που θα τον τρόμαζε..
Και ο δεύτερος, ήταν υπερβολικά κοντά στο πρόσωπο μου. Μου αποσπούσε την προσοχή.. Τα χείλη του όταν κινούνταν μαζί καθώς μιλούσε. Καθόλου εύκολο να μείνω συγκεντρωμένη.

Βρέθηκε από πάνω μου και έτσι επιστρέψαμε στην προηγούμενη δραστηριότητα μας... 

Τέλος Flashback. 

Τώρα. 

"Claire;" δύο δάχτυλα χτύπησαν μπροστά στα μάτια μου. Ο ήχος του σταμάτησε την ονειροπόληση μου, φέρνοντας με απότομα στο παρόν.

"Ναι;" ρώτησα γρήγορα και αμήχανα προσπαθώντας να οργανώσω το μυαλό μου.

"Έχουμε έρθει εδώ και δέκα λεπτά και δεν μας έχεις πάρει πρέφα." άκουσα την φωνή του Tomo.

"Συγνώμη." είπα ντροπαλά και κοίταξα κάτω. Ένιωθα το πρόσωπο μου να έχει πάρει φωτιά.

"Τι σκεφτόσουν;" σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τα γαλάζια μάτια του Jared γεμάτα απορία. Τα μάτια μου έπεσαν πάνω στον Shannon που και αυτός με παρατηρούσε. Κοίταξα αμέσως αλλού.

"Την δουλειά.. Θα μας έδιναν καινούριο θέμα και προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα γράψω." απάντησα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

"Λες ψέματα." αυτός που μίλησε ήταν ο Shannon. Που να πάρει η οργή. Γιατί το έκανε αυτό; Κοίταξα τον Dave στο μπαρ και χαμογέλασα. Δεν ήθελα να καρφωθώ και ο Dave ήταν η μόνη μου δικαιολογία. Με το χαμόγελο στα χείλη μου αποτυπωμένο κοίταξα πάλι τον Shannon.

"Την δουλειά. Εντάξει;" είπα. Δεν είχα καταλάβει γιατί του φερόμουν έτσι σήμερα. Απλά μου έβγαινε τόσο αυθόρμητα. Δεν ήθελα να τον κοντράρω, για κάποιο λόγο το έκανα.
Δεν μου απάντησε. Το βλέμμα μου χάθηκε μέσα στο δικό του για μερικά δευτερόλεπτα πριν κοιτάξω πάλι τα δάχτυλα μου ντροπαλά.

Ήταν απογοητευμένος. Το έβλεπα στο πρόσωπο του. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Που να πάρει η οργή.. Έπρεπε να τον ξεπεράσω.


Τα λεπτά και οι ώρες πέρασαν και ένιωθα όλο το σώμα μου κουρασμένο. Ήμασταν οι τελευταίοι στο κατάστημα. Ο Dave είχε ήδη αρχίζει να μαζεύει. Οι υπόλοιποι συνέχιζαν να πίνουν και να διασκεδάζουν. Τώρα συζητούσαν για ένα βίντεο στο διαδίκτυο.

Παρατηρούσα τον Dave καθώς μάζευε. Δεν είχα άποψη πάνω στο θέμα και ένιωθα τόσο κουρασμένη ακόμα και για να μιλήσω. Αναστέναξα βαριεστημένα και άρχιζα να μαζεύω την τσάντα μου. Ήταν αργά και έπρεπε να φύγω, εξάλλου δεν είχα κάτι άλλο να πω.

"Καληνύχτα" μουρμούρισα με ένα κουρασμένο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου.

Σηκώθηκα αργά.

"Φεύγεις;" ρώτησε η Vicky.

"Ναι, είναι αργά. Ήταν μία δύσκολη μέρα και θέλω να κοιμηθώ." είπα σιγά. Χαμογέλασε και χαιρέτησα ακόμα μία φορά πριν σταθώ στα πόδια μου.

"Θα σε επιστρέψω εγώ." άκουσα μία μπάσα φωνή να λέει. Το βλέμμα μου συνάντησε του Shannon, για μια στιγμή ένιωθα τα πόδια μου να κόβονται.

"Είμαι εντάξει." απάντησα.

"Claire.." επέμεινε.

"Shannon, είμαι εντάξει." είπα απότομα και γύρισα να φύγω. Δεν κοίταξα πίσω μου καθώς τα πόδια μου κινήθηκαν γρήγορα. Βρέθηκα στην άκρη του πεζοδρομίου ζητώντας ένα ταξί. Για κάποιο λόγο ένιωθα υγρασία στα μάτια μου αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε. Το ταξί σταμάτησε και άνοιξα την πόρτα.

Πήγα να την κλείσω, αλλά ένα δυνατό χέρι την σταμάτησε απότομα.