Κεφάλαιο 3ο: In the middle of the night.

Για αρχή, να ευχαριστήσω και πάλι όσους το διαβάζουν ακόμα αυτό το fanfic. Διέγραψα το προηγούμενο κεφάλαιο επειδή ήταν αισχρό και δεν ήξερα πως να το συνεχίσω. Οπότε καταλήξαμε εδώ. Και με αυτό θα σας ευχαριστήσω και ελπίζω να σας αρέσει! Αν μπορείτε αφήστε μου reviews με ιδέες και γνώμες! Ευχαριστώ και πάλι που το διαβάζετε! Καλή ανάγνωση! 

In the middle of the night

Μέρα 2η

Πολλές φορές, η ζωή γίνετε πιο δύσκολη όταν σε κυνηγάει το παρελθόν. Προσπαθείς να μείνεις προσκολλημένος στο παρόν και να μην επιστρέψεις σε παλιές συνήθειες, μην αφήσεις του δαίμονες να καταλάβουν πάλι την ζωή σου. Προσπαθείς τόσο σκληρά αλλά όλα ήταν μάταια.

Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στον Jared. Δεν το επιτρέπω αυτό στον εαυτό μου. Αν και για να είμαστε ειλικρινής, ούτε εκείνος θα με ήθελε πίσω. Είμαι τόσο σίγουρη για αυτό. Αλλά το μήνυμα του με προβλημάτισε. Πως γίνετε μετά από όλα αυτά να θέλει να με δει. Πως γίνετε μετά από όσα του έκανα, εκείνος να θέλει έτσι απλά να με ξαναβάλει στην ζωή του;

Οι πληγές μου είναι ακόμα ανοιχτές. Δεν μπορώ να τον αφήσω να ρίξει αλάτι σε αυτές. Το νιώθω πως δεν θα μου βγει σε καλό. Η ανάγκη μου λοιπόν να γράψω έγινε πιο έντονη από ποτέ. Δε μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για αυτό. Ειδικά στον Shannon. Θα με βρίσει.

Έτσι αποφάσισα να μην πάω.

Δεν θέλω να πιέσω την τύχη μου.. Οι αντοχές μου δεν είναι ίδιες πλέον, όπως και εγώ..

Δεν είμαι η Ellie που ήμουν χθες. Ούτε η Εllie που θα είμαι αύριο.

Με αυτές τις λέξεις έκλεισα την οθόνη του υπολογιστή μου προσεκτικά αφού αποθήκευσα το έγγραφο.

Δεν θα τον συναντούσα. Η γνώμη μου ήταν καθοριστική. Ίσως για πρώτη φορά μέσα σε αυτά τα χρόνια να κατάφερα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, δε θα το καταστρέψω τόσο εύκολα για έναν άντρα.. Αυτός ο άντρας είναι ο Jared ανόητη..  Ακούστηκε αυτή η ενοχλητική μικρή φωνή στο μυαλό μου. Δεν είναι δυνατόν να αγνοείς τα συναισθήματα σου τόσο απλά, αλλά εγώ το είχα καταφέρει! Και έτσι σκόπευα να συνεχίσω. 

Θα αφήσω για αρχή την ζωή μου ως έχει και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.

Προχώρησα προς το δωμάτιο του Dan. Η ώρα ήταν περασμένη  10 και είχε πέσει για ύπνο. Κοιμόταν τόσο γαλήνια στο κρεβάτι μου. Ο Shannon ήταν στο σαλόνι με τον Tomo και με περίμεναν για να δούμε ταινία. Δυστυχώς η Vicky δε θα μπορούσε να έρθει. Έπρεπε να προσέχει την μικρή, αν και απογοητεύτηκα, καταλαβαίνω.

Σκέπασα καλύτερα το μικρό ταραξία και βγήκα από το δωμάτιο. Ένα χαμόγελο αποτυπωμένο στα χείλη μου. Αυτό το παιδί.. Ίσως και να ήταν το αγαπημένο μου πλάσμα στον πλανήτη.

«Ellie! Έλα επιτέλους! Τελειώνει το popcorn!» ακούστηκε ο Tomo.

«Ευχαριστώ πολύ που δεν μου κρατήσατε! Θα έρθει και το φαγητό σε λίγο..» είπα εκνευρισμένα και γέλασα. Ένιωθα τόσο ανάλαφρα αν και κάτι έλειπε ακόμα…

«Shannon, μπορείς να μου δώσεις το λιωμένο τυρί;» τον κοίταξα όσο πιο αθώα μπορούσα. Τα μάτια μου γουρλωμένα. Εκείνος με κοίταξε καχύποπτα.

«Εγώ τι θα κερδίσω;» με ρώτησε.

«Την αιώνια ευγνωμοσύνη μου» του απάντησα με νάζι.

«Δελεαστικό. Αλλά όχι αρκετά καλό. Κάτι που να μην έχω El!» μου είπε πειραχτικά.

«Καλά.. Θα σου δώσω από το κοτόπουλο μου μόλις έρθει το φαγητό..» είπα ηττημένη. «Αν και δεν φταίω εγώ αν εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις!» παραπονέθηκα.

«Δεν είναι δίκαιο, θέλω και εγώ κοτόπουλο!» γκρίνιαξε ο Tomo.

«Ξέχασε το!» πετάχτηκα από την θέση μου. Τα μάτια του ήταν τόσο αθώα, γεμάτα ζεστασιά. Δεν το πιστεύω πως αυτοί οι δύο με χειραγωγούσαν έτσι..

«Καλά..» μουρμούρισα θυμωμένη και κάθισα στην θέση μου, ο Shannon με τον Tomo έκαναν bro-fist και μου έδωσε το τυρί.

Βούτηξα τα νάτσος μου μέσα στο τυρί πριν πατήσω την ταινία να αρχίσει.

Ένας μικρός χτύπος στην πόρτα με ξύπνησε. Τι ώρα ήταν; Κοίταξα το ρολόι, 4 το πρωί; Τι στο διάολο; Ποιος θα μπορούσε να είναι τέτοια ώρα; Σηκώθηκα γρήγορα τρίβοντας το πρόσωπο μου από την νύστα και έσυρα τα πόδια μου μέχρι την πόρτα. Κοίταξα από το ματάκι. Άντρας, ψιλός, μακριά μαλλιά πιασμένα σε μία χαμηλή αλογοουρά . Δε μπορούσα να δω το πρόσωπο του ήταν γυρισμένος από την άλλη.   Έβαλα τον σύρτη στην πόρτα η οποία άνοιξε όσο της επέτρεπε η χρυσή αλυσίδα.

«Παρακαλώ;»

«Ellie.»  H φωνή του ήταν γνώριμη, αλλά μέσα στην κούραση μου με δυσκολία κράταγα τα μάτια μου ανοιχτά. «Θέλω να μιλήσουμε.» ακούστηκε.

Έκλεισα την πόρτα με μία κίνηση και έβγαλα το σύρτη. Ένιωθα πως ο εγκέφαλος μου ξύπνησε και άρχισε να λειτουργεί ξανά. Με την μόνη διαφορά πως είχα πανικοβληθεί. Άνοιξα την πόρτα απότομα, σαν ένα εμπόδιο που ήθελα να βγει από την μέση για να τον δω.

«Jared;» η φωνή μου ήταν ξαφνιασμένη. Πραγματικά ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα. 

«Θέλω να μιλήσουμε» επανέλαβε.

«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.» του είπα ήρεμα προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

«Ellie, δε θα έρθει ποτέ η κατάλληλη στιγμή.»

Ξεφύσηξα.  Έκανα στην άκρη ώστε να περάσει. Με αργές κινήσεις μπήκε μέσα και κοίταξε το σπίτι εξεταστικά.

«Έχεις είκοσι λεπτά» μίλησα πιο σιγά αυτή την φορά, δεν ήθελα να ξυπνήσω τον Daniel. Δεν απάντησε.

Περάσαμε στο καθιστικό και τον είδα να κάθετε απλά στον καναπέ. Κάθισα δίπλα του όσο μου επέτρεπε ο καναπές και έριξα το κεφάλι μου προς τα πίσω ανήξερη για το τι να κάνω.  Το μυαλό μου ήταν έτοιμο να εκραγεί.

«Αλήθεια είναι λάθος στιγμή να μιλήσουμε Jared.»

«Αν ερχόσουν στο σπίτι μου όταν σου είπα δεν θα γινόταν αυτό…» μπορούσα να διακρίνω τον εκνευρισμό του..

«Δεν μπορούσα να έρθω, δεν το καταλαβαίνεις;»

«Μπορούσες να ενημερώσεις!» μίλησε πιο δυνατά από ό,τι έπρεπε.

«Ήταν αργά» δεν αναφερόμουν στην ώρα. Ήταν αργά να ενημερώσω, ή να πάω εκεί, ή να ξαναμπώ 

στην ζωή του. Είχε μάθει να ζει χωρίς εμένα.

«Εσύ το επέλεξες και αυτό! Για ακόμα μία φορά! Όχι εγώ. Πότε είχα λόγο εγώ σε αυτή την σχέση;»

«Όταν με άφησες να φύγω!» σχεδόν φώναξα. Ένας ήχος ακούστηκε από το δωμάτιο. Να πάρει η οργή.. Ο Dani.

«Νομίζω πως πρέπει να φύγεις. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή που θα είμαι μόνη μου.»  μίλησα χαμηλά αλλά μπορούσες να νιώσεις την ένταση και τον θυμό μου.

«Συγνώμη, δεν ήξερα πως έχεις παρέα» η ειρωνεία και ο πόνος είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του.

«Δεν είναι αυτό που νομί-»

«Ellie;» ο Daniel εμφανίστηκε στην πόρτα τρίβοντας το αριστερό του ματάκι και με το δεξί κρατούσε ένα αρκουδάκι που του το είχε φέρει ο Shannon.

«Πήγαινε για ύπνο Daniel, θα έρθω σε λίγο. Πρέπει να πάω στην πόρτα τον κύριο» του είπα και έδειξα τον Jared που τα μάτια του είχαν ανοίξει διάπλατα από την έκπληξη.

«Εντάσει. Νινίτα κύριε.» είπε και χαιρέτησε τον Jared γλυκά.

«Καληνύχτα Daniel» η φωνή του έγινε πιο ήρεμη και του χαμογέλασε. Είχε περάσει τόσος καιρός από τότε που τον είδα να χαμογελάει.

«Δικός σου είναι;» ήταν το πρώτο πράγμα που με ρώτησε μόλις ο Dani δεν φαινόταν πουθενά. Αυτή την φορά η φωνή του ήταν πιο ήρεμη.

«Όχι, θα τα συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή Jared, σε παρακαλώ..»

«Εντάξει..» ήταν τα τελευταία του λόγια πριν χαθεί στο σκοτάδι. Ο μόνος ήχος που ακούστηκε ήταν ο ελαφρύς γδούπος της πόρτας να κλείνει.